บทที่ 1167

อลิสแตร์แค่นเสียงและเมินเฉยต่อแลนดอนอย่างสิ้นเชิง เขาเดินสบายๆ ไปหาควินน์ ช้อนตัวเธอขึ้นจากพื้น แล้วโยนเธอลงบนเตียงราวกับเธอเป็นสิ่งไร้ค่า

ควินน์เหลือสติสัมปชัญญะอยู่เพียงน้อยนิด แต่มันก็ร่อแร่เต็มที เธอขดตัวเป็นก้อนกลม จ้องมองอลิสแตร์อย่างเหม่อลอย

อลิสแตร์ยิ้มกริ่มแล้วกระโจนเข้าใส่เธอ มือไม้ลูบไล...