บทที่ 118

ควินน์โบกมือแสดงความขอบคุณ "ขอบคุณที่ช่วยนะคะ ตอนนี้ฉันไม่เป็นไรแล้ว" เธอกล่าว น้ำเสียงมั่นคง รอยยิ้มปรากฏจางๆ ที่มุมปากของวอลเตอร์ สายตาของเขาจับจ้องไปที่ซองยาซึ่งวางอยู่บนโต๊ะกาแฟ

"ดีใจที่ได้ยินอย่างนั้นครับ" เขาตอบเจือแววห่วงใย "คุณไม่สบายเหรอครับ"

ควินน์เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว คว้ายาจากโต๊ะแล้ว...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ