บทที่ 1192

อเล็กซานเดอร์หลบตาอย่างเก้ๆ กังๆ คว้ามือเธอ แล้วตะเกียกตะกายปีนขึ้นต้นไม้ไป

แต่พวกเขาก็ยังอยู่ไม่สูงพอ ต้องปีนขึ้นไปอีก เขาปีนต่ออีกหน่อยแล้วเอื้อมมือลงไปดึงควินน์ขึ้นมา

ทั้งคู่หยุดอยู่ประมาณครึ่งทาง เบียดตัวกันอยู่บนกิ่งไม้หนาเท่าแขน แล้วชะโงกมองลงไปดูสถานการณ์ด้านล่าง

ฝูงหมาป่าปรากฏตัวขึ้น ราวส...