บทที่ 1202

ใต้แสงไฟที่ริบหรี่ ในที่สุดควินน์ก็สังเกตเห็นว่าอเล็กซานเดอร์หน้าซีดเพียงใด—ซีดกว่าตอนแรกมาก

อเล็กซานเดอร์คว้ามือเธอ ดึงออกจากหน้าผากเขา "ฉันไม่เป็นไร แค่ต้องปล่อยให้เหงื่อมันออกไป"

น้ำเสียงเขาอ่อนแรง แม้แต่เสียงไอก็ยังแผ่วเบา

ควินน์ย่อตัวลงเพื่อตรวจดูบาดแผลของเขา

ในอากาศแบบนี้ ไม่น่าใช่เป็นหวัด...