บทที่ 1274

ควินน์ยังคงเขย่าวอลเตอร์ไม่หยุด "บอกมาสิ! เป็นนายใช่ไหม? นายพาเขาไปไหน? ทำไมนายถึงทำแบบนี้? ทำไม?!"

เสียงของเธอที่ทั้งแหบแห้งและสิ้นหวังดังแหวกความเงียบสงัดของป่าเปลี่ยว ลอยไปตามสายลม

วอลเตอร์เพียงยืนนิ่ง ปล่อยให้เธอเขย่า ใบหน้าเรียบเฉยว่างเปล่า

ความเงียบของเขาบดขยี้เศษเสี้ยวความหวังสุดท้ายของเธอ...