บทที่ 1297

ควินน์เงยหน้าขึ้นมองฝ่าความมืดมิดยามค่ำคืน ดวงตาของเธอเหม่อลอย กึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่ระหว่างความจริงกับความฝัน

เธอหันไปมองคอมพิวเตอร์ หน้าจอดับสนิทมานานแล้ว เธอไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอหลับไปบนโต๊ะทำงานตั้งแต่เมื่อไหร่

ชำเลืองมองมุมขวาล่างของหน้าจออย่างรวดเร็วก็เห็นว่าเป็นเวลาตีสี่

ลมหนาวที่พัดเข้ามาจากข...