บทที่ 1317

ลมฤดูใบไม้ร่วงพัดวูบหนึ่ง ใบไม้ริมทางปลิวร่วงลงมา

เฟรยานั่งคร่อมอยู่บนตัวเก็ตตี้ ตกตะลึงอย่างสิ้นเชิง เธอมองเก็ตตี้ที่เกือบจะไร้ลมหายใจอยู่ใต้ร่าง สายตาพร่ามัวฉายแววเปลี่ยนไปมาตลอดเวลา

เพียงแค่สองวินาที สายตาของเธอเปลี่ยนจากความบ้าคลั่งดุร้ายเป็นงุนงงและไม่อยากจะเชื่อ

เธอค่อยๆ หันศีรษะไปสบตากับดว...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ