บทที่ 142

ด้วยความรู้สึกจำยอม เธอหลับตาลง เลือกที่จะยอมรับการประนีประนอมที่เลี่ยงไม่ได้

เมื่อลืมตาขึ้น เธอก็ค่อยๆ ยันกายลุกขึ้นยืน แต่ละก้าวรู้สึกหนักอึ้งกว่าก้าวที่แล้วขณะเดินไปยังห้องเก็บของ ประตูที่เคยพังได้รับการซ่อมแซมแล้วและตอนนี้เปิดอ้ากว้าง เหมือนปากเหวขุมนรกที่กวักเรียกเธอไปสู่หายนะที่กำลังจะมาถึง

ข...