บทที่ 219

ประกายวูบไหวในส่วนลึกของดวงตาอเล็กซานเดอร์ขณะที่เขาจ้องมองดวงตาของควินน์ ความเงียบงันระหว่างทั้งสองดำเนินต่อไป เป็นสัญญาณที่จับต้องได้ว่าความหวังยังไม่ดับสิ้น

มือของควินน์ขยับ ใช้ภาษามือสารภาพความในใจ “ฉันกลัวเวลาต้องอยู่บ้านคนเดียว” ขณะที่เธอชักมือกลับ ราวกับความว่างเปล่าก่อตัวขึ้นในใจเธอ ความกลวง...