บทที่ 232

ย่านนั้นเป็นดั่งภาพอันน่าสะพรึงกลัวของบ้านเก่าแก่ ซึ่งเจ้าของได้ทอดทิ้งไปนานแล้ว

วัชพืชขึ้นรกเรื้อยึดครองสนามหญ้าราวกับเป็นเจ้าของ และบ้านหลายหลังก็ไม่อาจต้านทานการทำลายล้างของกาลเวลาได้ ทรุดตัวพังทลายลง

วาเลอรีลงจากรถ รู้สึกเหมือนถูกบีบให้ต้องเดินเท้าสำรวจภูมิประเทศอันรกร้างว่างเปล่าแห่งนี้

ความ...