บทที่ 386

วอลเตอร์ถอนหายใจเงียบๆ พลางปล่อยมือจากคางของควินน์

"ช่างมันเถอะ" เขาพึมพำ เสียงก้องอยู่ในห้องอันเงียบสงัด

เขาลุกขึ้นยืน แล้วเสริมว่า "ไว้วันหลังฉันจะมาเยี่ยมใหม่ เรื่องของแชนด์เลอร์ยังไม่คลี่คลาย" คำพูดของเขาลอยค้างในอากาศ ควินน์รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก

ขณะที่วอลเตอร์เดินไปที่ประตู เขาหยุดแล้วห...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ