บทที่ 5

ควินน์หันไปมองตามเสียง

เจ้าของเสียงคืออบิเกล แวนเดอร์บิลต์ เธอกำลังเอนหลังพิงเก้าอี้อย่างเกียจคร้าน รอบกายอบอวลด้วยกลิ่นน้ำหอมจางๆ

เธอเป็นเจ้าของร้านกาแฟแห่งนี้และเป็นเพื่อนของควินน์ด้วย

อบิเกลเป็นคนตัวสูง ประมาณ 1.78 เมตร ผมสั้น สวมเสื้อยืดสีดำกับกางเกงลำลอง เวลาที่ไม่พูด หลายคนมักเข้าใจผิดว่าเธอเป็นผู้ชาย

ตอนที่ควินน์มาสัมภาษณ์งาน อบิเกลแกล้งหยิกแก้มเธอเล่น ทำเอาควินน์ตกใจ จนกระทั่งอบิเกลเอ่ยปากพูดนั่นแหละ ควินน์ถึงได้รู้ว่าเธอเป็นผู้หญิง

ควินน์วางผ้าปูโต๊ะลง ยิ้มแล้วทำภาษามือบอกเธอว่า "ฉันชินแล้วล่ะ"

อบิเกลมองนิ้วมือของควินน์แล้วสังเกตเห็นดวงตาแดงก่ำของเธอ ก็รู้สึกสงสารขึ้นมาจับใจ

อบิเกลเป็นเพื่อนของควินน์ เธอรู้ดีว่าควินน์ต้องเผชิญกับความยากลำบากและความไม่ยุติธรรมอะไรมาบ้างในชีวิตแต่งงานนี้

อบิเกลยื่นกาแฟที่เธอชงให้ควินน์ แล้วพูดว่า "นี่กาแฟโปรดของเธอ เพิ่งชงเสร็จใหม่ๆ ลองชิมดูสิว่ารสชาติเป็นยังไง"

ควินน์ขอบคุณแล้วจิบกาแฟเข้าไปอึกหนึ่ง

รสชาติเยี่ยมมาก!

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของควินน์

ด้วยผิวที่ขาวผ่อง เวลาที่เธอมองใคร ควินน์จะดูเหมือนลูกหมาน้อยน่าสงสาร ชวนให้ใจอ่อนยวบ

นั่นเป็นเหตุผลที่อบิเกลชอบหยิกแก้มเธอ ตอนแรกควินน์ก็ไม่ชิน แต่พอนานเข้าเธอก็เริ่มคุ้นเคย

ความเคยชินนี่มันน่ากลัวจริงๆ!

อบิเกลเป็นคนใจดี เพื่อที่จะเข้าใจสิ่งที่ควินน์พูด เธอยังอุตส่าห์ไปหาดูวิดีโอเพื่อเรียนภาษามือ ตอนนี้เธอสามารถเข้าใจภาษามือส่วนใหญ่ของควินน์ได้แล้ว

ทันใดนั้น อบิเกลก็คว้าตัวควินน์แล้วพาเธอขึ้นไปชั้นบน "มาช่วยฉันทำอะไรหน่อยสิ"

ควินน์รีบวางแก้วกาแฟลงแล้วเดินตามอบิเกลขึ้นไปชั้นบน ไปยังห้องหนึ่งตรงมุมชั้นสอง ที่นั่นมีภาพวาดสีสันสดใสจัดแสดงอยู่

นอกจากจะเป็นเจ้าของร้านกาแฟแล้ว อบิเกลยังเป็น "จิตรกร" อีกด้วย

แต่เธอก็ตั้งฉายานี้ให้ตัวเองนั่นแหละ เพราะเธอยังไม่เคยขายภาพวาดได้เลยสักภาพ

พ่อแม่ของอบิเกลไม่อนุญาตให้เธอเรียนศิลปะ เธอจึงเปิดร้านกาแฟแห่งนี้บังหน้าเพื่อแอบมาวาดรูปที่นี่

พอเข้ามาในห้อง อบิเกลก็กดตัวควินน์ให้นั่งลงบนเก้าอี้สตูล "อยู่นิ่งๆ นะ วันนี้หน้าที่ของเธอคือเป็นนางแบบให้ฉัน"

ควินน์นั่งนิ่งๆ บนเก้าอี้อย่างว่าง่าย

อบิเกลชอบใช้ควินน์เป็นนางแบบและได้วาดภาพเหมือนของเธอไว้หลายภาพแล้ว

เวลาผ่านไป ใกล้ถึงตอนเที่ยง ข้างนอกก็เกิดพายุฝนตกหนัก เม็ดฝนโปรยปรายกระทบหน้าต่าง สร้างบรรยากาศเงียบสงบภายในห้อง

เพราะฝนตก ลูกค้าจึงเข้าร้านมากขึ้น ทำให้ชั้นล่างเริ่มวุ่นวาย อบิเกลกับควินน์จึงต้องหยุดวาดรูปแล้วลงไปช่วยงาน

พนักงานไม่พอ อบิเกลในฐานะเจ้าของร้านจึงต้องช่วยไปส่งของด้วย

เธอชวนควินน์ให้ไปส่งของเป็นเพื่อน

อบิเกลกระโดดขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์ โดยมีควินน์นั่งซ้อนท้าย

แม้ฝนจะตก ควินน์อยากจะเอาร่มไปด้วย แต่อบิเกลไม่ยอม

ตามความเห็นของอบิเกล การขี่มอเตอร์ไซค์น่ะเท่ แต่การขี่มอเตอร์ไซค์กางร่มไปด้วยมันไม่เท่เอาซะเลย

ควินน์จึงได้แต่กอดกล่องกาแฟไว้แน่น ตัวสั่นอยู่บนเบาะหลังมอเตอร์ไซค์ของอบิเกล

ฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างหนัก พร้อมกับเสียงฟ้าร้องและฟ้าแลบ ท้องฟ้ามืดครึ้มทั้งๆ ที่เพิ่งจะตอนเที่ยงวัน

เมื่อมอเตอร์ไซค์ของอบิเกลจอดลงหน้าอาคารแห่งหนึ่ง สีหน้าของควินน์ก็เปลี่ยนไป

เพราะที่นี่คือบริษัทของอเล็กซานเดอร์!