บทที่ 7

เก็ตตี้ส่งเสียงฮึดฮัดอย่างหงุดหงิด หันหน้าหนีจากเขา

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเดินเข้ามาพร้อมฟุตเทจจากกล้องวงจรปิดและยื่นให้อเล็กซานเดอร์ "คุณครับ นี่ฟุตเทจจากกล้องวงจรปิดครับ"

เมื่อดูฟุตเทจ สีหน้าของอเล็กซานเดอร์ก็พลันมืดครึ้มลงทันที เขาเคยไปที่ทำงานของควินน์มาก่อนและรู้จักอบิเกล รวมถึงตัวตนที่ซ่อนเร้นอีกอย่างของเธอด้วย แต่เขาไม่เห็นควินน์ในฟุตเทจนั้น

อเล็กซานเดอร์โยนแท็บเล็ตลงบนโต๊ะ แล้วพูดกับเก็ตตี้ว่า "ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล"

เก็ตตี้ยิ่งอารมณ์เสียมากขึ้นกับการไม่แสดงท่าทีของเขา โต้กลับว่า "ฉันไม่ไป! ปล่อยให้ขาฉันหักไปเลย อย่างน้อยฉันจะได้ไม่ต้องทนฟังคนด่าว่าเป็นผู้หญิงใจง่ายทุกครั้งที่ก้าวออกไปข้างนอก"

อเล็กซานเดอร์ยืนกราน "เลิกดื้อได้แล้ว เราจะไปโรงพยาบาล"

"ฉันไม่ไป!"

อเล็กซานเดอร์อุ้มเธอขึ้นแล้วเดินออกไป

ควินน์นั่งซ้อนท้ายอบิเกล สายฝนสาดซัดใบหน้า เธอเกาะเอวอบิเกลไว้อย่างระมัดระวัง

แม้ฝนจะเย็นเฉียบ แต่แผ่นหลังของอบิเกลกลับให้ความรู้สึกอบอุ่น

เธออยากจะขอบคุณอบิเกลแต่ก็พูดไม่ได้

ตลอดเวลายี่สิบสามปี นอกจากยูลิสซิสและอเล็กซานเดอร์แล้ว อบิเกลคือคนแรกที่ยืนหยัดปกป้องเธอ

อบิเกลชะงัก มองลงไปยังมือที่เกาะเอวเธออยู่ ถอนหายใจเงียบๆ ท่ามกลางสายฝนอันเย็นเยียบนี้ การซบลงบนแผ่นหลังของอบิเกลกลับรู้สึกอบอุ่น นี่ไม่ใช่ฝน แต่มันคือน้ำตาของควินน์! เธอกำลังร้องไห้ ปลดปล่อยอารมณ์ออกมาในที่สุดท่ามกลางสายฝนที่เทกระหน่ำ

อบิเกลไม่ได้กลับไปที่ร้านกาแฟ แต่ขี่รถพาควินน์ไปส่งที่บ้านของเธอ

เมื่อมาถึง อบิเกลลงจากมอเตอร์ไซค์ ประคองควินน์ไปที่ประตู ถอดหมวกกันน็อกให้ควินน์ และลูบผมเปียกๆ ของเธอให้เข้าที่

"ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ อย่าให้เป็นหวัดล่ะ เขาไม่สนใจหรอกถ้าเธอป่วย!!"

ควินน์พยักหน้าและทำภาษามือว่า "รอเดี๋ยวนะคะ"

พูดจบ ควินน์ก็รีบวิ่งเข้าไปข้างในและกลับออกมาพร้อมกับร่มคันหนึ่ง

เธอยื่นร่มให้อบิเกล

ตอนแรกอบิเกลลังเลที่จะรับ แต่สุดท้ายก็รับร่มไว้ เพราะไม่อยากทำให้ความมีน้ำใจของควินน์ต้องเสียเปล่า

อบิเกลยิ้มและพูดว่า "ก็ได้ ฉันรับร่มไว้ รีบเข้าไปข้างในเร็ว!"

ควินน์ลังเล ดูเหมือนอยากจะมองตามเธอจนลับตา

"จริงๆ เลยนะเธอเนี่ย" อบิเกลกางร่ม ถือพาดไหล่ ขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์ แล้วขี่ออกไปอย่างสง่างาม

เสียงของเธอดังก้องมาจากสายฝน "ฉันไปแล้วนะ!"

ควินน์มองตามเธอจนลับสายตา รอยยิ้มจางๆ ปรากฏบนริมฝีปาก ถ้าอเล็กซานเดอร์อยู่ที่นั่น เขาคงสังเกตเห็นว่ารอยยิ้มของเธอในตอนนั้นแตกต่างและจริงใจกว่าที่เคยเป็น

ควินน์จามออกมา เธออาบน้ำอุ่นและกินยาแก้หวัดไปแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกเวียนหัว

เมื่อวัดไข้ ปรากฏว่าอุณหภูมิอยู่ที่ 39.4 องศาเซลเซียส เธอมีไข้ขึ้นสูง

หลังจากกินยาลดไข้ เธอก็ล้มตัวลงนอนและหลับไป

เมื่อควินน์ตื่นขึ้น เธอก็พบว่ามีคนนั่งอยู่ข้างเตียง ในห้องสลัวๆ เธอคิดว่าตัวเองตาฝาดไป

ขยี้ตาแล้วเปิดไฟ

น่าประหลาดใจที่เป็นอเล็กซานเดอร์นั่งอยู่ตรงนั้น เขานั่งไขว่ห้าง สวมเสื้อเชิ้ตสีดำ ปลดกระดุมคอ พับแขนเสื้อขึ้น เผยให้เห็นท่อนแขนแข็งแรง บนข้อมือมีนาฬิการาคาแพงแต่ดูเรียบขรึมเรือนหนึ่ง บ่งบอกถึงสถานะอันสูงส่งของเขา

สายตาเคร่งขรึมของเขาสบกับควินน์ ใบหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ "หลับสบายดีนี่"

ควินน์คุกเข่าอยู่บนเตียง ทำภาษามือขอโทษ "ฉันเผลอหลับไปค่ะ คุณทานอะไรหรือยังคะ"

อเล็กซานเดอร์ไม่สนใจคำถามของเธอ พูดว่า "ไม่ต้องไปทำงานที่ร้านกาแฟอีกแล้ว!"

ควินน์ตกใจและทำภาษามือถาม "ทำไมคะ"

"อบิเกลเป็นแบบอย่างที่ไม่ดี เธอจะถูกชักนำไปในทางที่ผิด ไม่ต้องกลับไปอีก ฉันจะหางานใหม่ให้"

ปกติควินน์จะยอมทำตามที่เขาสั่งเสมอ แต่ครั้งนี้เธอไม่ทำ

ควินน์ทำภาษามือ "ฉันชอบที่นั่น ฉันอยากทำงานที่นั่นต่อค่ะ"

"ฉันบอกว่าไม่อนุญาต!" น้ำเสียงของเขาเย็นชาลง สายตาคมกริบ

ควินน์เม้มริมฝีปาก จ้องมองเขากลับตรงๆ

เป็นครั้งแรกที่เธอกล้าสบตาเขาแบบนี้

ควินน์ทำภาษามือ "เป็นเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นที่บริษัทเหรอคะ"

"เธอกล้าดียังไงถึงพูดเรื่องบริษัท ใครพาอบิเกลไปที่นั่น" อเล็กซานเดอร์หรี่ตาลง ควินน์หลุบตาต่ำ ไม่ได้อธิบายอะไร เพียงแต่ยืนกรานผ่านภาษามืออย่างดื้อรั้น "ฉันอยากทำงานที่นั่น!"

"เธอกล้าลองไปดูไหมล่ะ" น้ำเสียงของอเล็กซานเดอร์เต็มไปด้วยความโกรธ

ควินน์ยังคงนิ่งเฉย และอเล็กซานเดอร์ก็ลุกขึ้นยืน เดินออกจากห้องนอนไป

เมื่อถึงประตู เขาก็หันกลับมามองควินน์ "อย่าให้ฉันจับได้ว่าเธอไปเจออบิเกลคนนั้นอีก!"

พูดจบ เขาก็จากไปโดยไม่หันกลับมามอง

ควินน์รู้สึกเวียนหัวอย่างรุนแรง เอามือแตะหน้าผาก ตัวยังร้อนจัด แม้แต่ลมหายใจก็ยังร้อนผ่าว

ส่ายศีรษะ รีบลุกจากเตียง เดินเท้าเปล่าตามเขาลงไปชั้นล่าง ตรงบันได เธอคว้าชายเสื้อของอเล็กซานเดอร์ไว้

อเล็กซานเดอร์หยุด หันมามองเธอ "จะทำอะไรอีก"

ควินน์เม้มปากแน่น จ้องมองเขาอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะดูเหมือนตัดสินใจได้แล้วปล่อยชายเสื้อของเขา

เธอเดินผ่านเขาไปยังโซฟาในห้องนั่งเล่น ก้มลงเปิดลิ้นชัก

อเล็กซานเดอร์เดินตามไป เห็นสัญญาหย่าฉบับหนึ่งวางอยู่อย่างเงียบๆ ในลิ้นชัก!

สัญญาหย่าฉบับนี้อยู่ที่นี่มาระยะหนึ่งแล้ว โดยที่อเล็กซานเดอร์ไม่เคยสังเกตเห็น

เขาไม่เคยเปิดลิ้นชักนี้มาก่อนด้วยซ้ำ

เขามองควินน์ด้วยความตกใจและสับสน

ควินน์มองตอบเขาอย่างจริงจัง แม้เธอจะไม่ได้พูด แต่ทุกสิ่งที่เธออยากจะบอกอยู่ในแววตาคู่นั้น:

เราหย่ากันเถอะ!