บทที่ 783

หมอบอกว่า “ราวๆ สองชั่วโมงครับ”

อเล็กซานเดอร์พยักหน้าแล้วพาควินน์กลับไปที่ห้องพักผู้ป่วย ในห้องพักเงียบสงัด และแม้จะมีอเล็กซานเดอร์อยู่ข้างกาย ควินน์ก็ยังรู้สึกเหงาจับใจ

‘ฉันเกลียดที่นี่!’ เธอคิดในใจ

เธอกลับขึ้นเตียง นอนซุกใต้ผ้าห่ม แล้วเอื้อมหยิบกระจกใต้หมอน เธอมองเงาสะท้อนของตัวเองในนั้นอยู่ครู...