บทที่ 79

ควินน์ขบกรามแน่นด้วยความเจ็บปวดจนใบหน้าซีดเผือดขณะหยุดดิ้นรน อเล็กซานเดอร์ไม่ได้กดดันต่อ

เขามองควินน์จนกระทั่งเธอแน่นิ่งสนิทจึงปล่อยมือ เธอเลื่อนตัวหลุดจากโต๊ะ ทรุดลงไปกองกับพื้น เอามือกอดท้องตัวเองไว้แน่นอย่างปกป้อง

เธอไม่กล้าขยับ เพราะทุกการเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยก็นำมาซึ่งคลื่นความเจ็บปวดรวดร้า...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ