บทที่ 88

ควินน์เม้มริมฝีปาก ลุกขึ้นจากที่นั่งเพื่อเดินตามอเล็กซานเดอร์ขณะที่พวกเขาออกจากวิลล่า ราตรีรอบกายลึกล้ำยิ่งขึ้น สายฝนที่โปรยปรายก็ทวีความรุนแรงขึ้น

อเล็กซานเดอร์กางร่มออกอย่างรวดเร็ว เสียงเม็ดฝนกระทบผิวร่มดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอในความเงียบของยามค่ำคืน

ควินน์พบว่าตัวเองกำลังจ้องมองเงาโครงหน้าด้านข้าง...