บทที่ 925

อเล็กซานเดอร์กอดเธอไว้ในอ้อมแขน ลูบไล้เส้นผมของเธออย่างแผ่วเบา "แค่เสียงฟ้าร้อง ไม่ต้องกลัวนะ" เขากระซิบ

แก้มของเธอแนบชิดกับแผ่นอกของเขา สูดดมกลิ่นกายอันคุ้นเคย เสียงเม็ดฝนที่ตกหนักกลบเสียงลมหายใจของเขาจนหมดสิ้น

แสงฟ้าแลบแปลบปลาบ สว่างจ้ากว่าแสงไฟกลางคืน สาดแสงสีขาวโพลนไปทั่วทั้งห้องนอน

เสียงฟ้าร...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ