บทที่ 314

มือที่สะบัดอย่างกะทันหันส่งผลให้ถ้วยกาแฟของฮาร์โมนีหกใส่เสื้อด้านหน้าของเธอ หญิงสาวสูดหายใจเข้าอย่างแรง เสียงแหลมสูงกลายเป็นเสียงกรีดร้องด้วยความหงุดหงิด

“อ๊า—!”

อาเรียนน่าซึ่งยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน เหลือบมองฮาร์โมนีพร้อมรอยยิ้มขบขันที่ยิ่งเด่นชัดขึ้น

นี่แหละกรรมตามสนอง เธอคิดในใจ

เสียงร้อง...