บทที่ 415

แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านหน้าต่างทรงสูงของห้องอาหารเช้า ทาบทอประกายสีทองลงบนโต๊ะ เสียงช้อนส้อมกระทบกันเบาๆ กลิ่นกาแฟสดหอมกรุ่นอบอวลอยู่ในอากาศ—แต่ไม่มีสิ่งใดดึงดูดความสนใจได้เท่าสายตาที่แซนเดอร์มองอาเรียนน่า

เขานั่งข้างหล่อน ใกล้จนสัมผัสได้ มือวางอยู่บนพนักเก้าอี้ของหล่อนเบาๆ ราวกับว่าแม้เพียงระยะห่...