บทที่ 169: คู่รักและคู่ชะตากร

อดอล์ฟมองเบซิลเดินจากไป นิมูอี้หน้าเบ้

“ผม… ขอเวลาคุยกับภรรยาสักครู่” อดอล์ฟเอ่ยช้าๆ

นิมูอี้พยักหน้า “ฉัน… จะตามเขาไปเองค่ะ”

นางเดินออกไปทั้งที่ยังหน้าเบ้ นี่มันหายนะของจริงชัดๆ เท่าที่นางเคยเจอมา ขณะออกจากห้อง นางเดินตามแรงสั่นสะเทือนของความสับสน ความกลัว และความโกรธไปตามโถงทางเดินและเลี้ยวตรงหัวมุ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ