บทที่ 45: วิ่ง

น้ำเสียงของเขาช่างอ่อนโยนเหลือเกิน ชั่วขณะหนึ่ง ลอเรลคิดว่าเธอกำลังฝันไป แต่ไม่นานเธอก็ตระหนักว่ามันไม่ใช่ความฝัน เธอจับกรอบรูปในอ้อมอกแน่นขึ้นแล้วดึงผ้าห่มคลุมโปง ซ่อนตัวจากสายตาของอดอล์ฟ ความโกรธผุดขึ้นในใจเมื่อตระหนักถึงความจริง

เขามาทำอะไรที่นี่?

อดอล์ฟขมวดคิ้ว มองลงไปยังร่างที่หายไปใต้ผ้าห่ม ท้...