บทที่ 56: ฉบับของช่อดอกไม้

อดอล์ฟพาลอเรลออกจากห้องเต้นรำไปยังห้องนั่งเล่นใกล้ๆ แล้วดึงเธอเข้ามาใกล้พร้อมถอนหายใจ ซุกไซ้เธอ กลิ่นกายของเธอยังคงอบอุ่นและหอมหวานเช่นเคย ช่วยปลอบประโลมในแบบที่เขาไม่เคยคิดว่าจะมีสิ่งใดทำได้ ความเหนื่อยล้าที่ฉุดรั้งเขามานานหลายปีได้หายไปแทบจะในชั่วข้ามคืนตั้งแต่เขาประทับตราเธอ

“ข้าคิดถึงเจ้า” เขาก...