บทที่ 4

เวรเอ๊ย! โตมาสุขสบายเพราะแม่มันขายตัว ตอนนี้ขับบีเอ็มดับเบิลยู ก็เพราะทำเหมือนกัน พวกมันก็อีตัวทั้งนั้นแหละ! อิซาเบลลาถ่มน้ำลายขณะที่รถบีเอ็มดับเบิลยูคันนั้นขับลับไป

ใจเย็นน่า โมโหไปก็ไม่คุ้มหรอก ซูซานพูดพลางยิ้มบางๆ

เจมส์ทำหัวใจเธอแหลกสลายมาเมื่อสิบกว่าปีก่อน ตอนนี้ไม่มีอะไรทำร้ายเธอได้อีกแล้ว

อิซาเบลลารู้ถึงความเจ็บปวดของซูซาน จึงทำได้เพียงตบไหล่ปลอบเบาๆ

ครึ่งเดือนต่อมา...

เย็นวันนั้น ซูซานลากสังขารกลับบ้านด้วยความเหนื่อยล้าอย่างที่สุด

ซูซานกลับมาแล้ว! กินข้าวกันได้แล้วล่ะ! แคทเธอรีน เทย์เลอร์ แม่ของเธอร้องบอกพลางจัดจานอาหารร้อนๆ ควันกรุ่นขึ้นโต๊ะ

ซูซานโดนขยี้เละในแผนกบุคคลทุกเช้า และต้องทำงานประจำของตัวเองในช่วงบ่าย เมื่อก่อนเธอยังรับมือไหว แต่พักหลังมานี้เธอเหนื่อยมากจนแทบจะลุกไม่ขึ้นหลังตื่นนอน มันมีอะไรบางอย่างผิดปกติ แต่เธอก็นึกไม่ออกว่าคืออะไร

ซูซานทานอาหารอย่างจืดชืดเพราะไม่รับรู้รสชาติใดๆ ในปาก

ทันใดนั้น แคทเธอรีนก็พูดขึ้น "ซูซาน คุณปู่ของลูกป่วยหนักนะ ลูกควรจะไปเยี่ยมท่านหน่อย"

หนูไม่อยากไปค่ะ แคทเธอรีนเคยอ้อนวอนเจมส์ไม่ให้หย่ากับเธอ ขอให้เขามอบบ้านให้เธอกับซูซาน เธอยอมมองข้ามเรื่องที่เขานอกใจไปมีอะไรกับโซเฟียได้

แต่เจมส์ไม่พอใจ เขาหย่ากับเธอและเอาเงินไปทั้งหมด มีเพียงพวกเขาสามคนเท่านั้นที่รู้ว่าต้องผ่านความยากลำบากอะไรกันมาบ้าง

ซูซานไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเจมส์และครอบครัวของเขาอีก

เดวิด วิลสัน คุณปู่ของเธอ เป็นทหารเกษียณอายุที่มีเงินบำนาญสูง ทุกครั้งที่เธอไปเยี่ยมท่าน เจมส์กับโซเฟียจะด่าว่าเธอ กล่าวหาว่าเธอต้องการเงินของเดวิด

คุณปู่อายุเกือบเก้าสิบแล้วนะ ท่านอาจจะอยู่ได้อีกไม่นาน ไปเยี่ยมสักครั้งเถอะ แม่หย่ากับพ่อของลูกแล้ว แม่ไปก็ไม่สะดวก แคทเธอรีนคะยั้นคะยอ

งั้นสุดสัปดาห์นี้หนูจะไปค่ะ ซูซานรับปากอย่างไม่เต็มใจ

ได้สิ แคทเธอรีนพยักหน้ายิ้มๆ

สุดสัปดาห์นั้น ซูซานไปโรงพยาบาลที่คุณปู่เดวิดพักรักษาตัวอยู่

คุณปู่เดวิดเคยรับราชการทหารและผ่านสงครามมา ท่านจึงได้พักในห้องผู้ป่วยพิเศษ

ทันทีที่เธอเข้าไป เธอก็เห็นอบิเกล โรดริเกซ และชาร์ลส์ วิลสัน กำลังเช็ดน้ำตาอยู่ข้างเตียงคุณปู่เดวิด

ซูซานมาแล้ว! อบิเกลเห็นเธอเป็นคนแรกและเดินเข้ามาหา

คุณปู่วิลสันเป็นยังไงบ้างคะ? ซูซานถามพลางมองคุณปู่เดวิดที่ร่างกายซูบผอมอยู่บนเตียง

หมอแจ้งอาการวิกฤตแล้ว คงอยู่ได้อีกแค่วันสองวันเท่านั้นแหละ ชาร์ลส์พูดอย่างสิ้นหวัง

ดวงตาของซูซานแดงก่ำ คุณอาชาร์ลส์คะ คุณปู่วิลสันพึ่งพาคุณอามาตลอดหลายปีนี้ คุณอาทำดีที่สุดแล้วค่ะ

คุณปู่เดวิดนอนป่วยติดเตียงมากว่าสิบปี โดยมีชาร์ลส์และอบิเกลคอยดูแลมาโดยตลอด

ชาร์ลส์กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็มีเสียงเอะอะดังขึ้นที่หน้าประตู

เจมส์ โซเฟียเมียน้อยของเขา และอมีเลียลูกเลี้ยงของเขาเดินเข้ามา

โซเฟีย แม่ของอมีเลีย ตอนนี้กลายเป็นนางจิ้งจอกเฒ่าไปแล้ว คอเสื้อของหล่อนคว้านลึกจนแทบจะต่ำกว่านี้ไม่ได้อีก และเครื่องสำอางหนาเตอะก็ไม่อาจปกปิดริ้วรอยของหล่อนได้

อมีเลียยังคงแต่งหน้าจัดเต็ม ซูซานไม่เคยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของหล่อนเลย

ทันทีที่โซเฟียเข้ามา หล่อนก็เริ่มโวยวาย "ตายจริง! คุณวิลสันคะ คุณจะไปง่ายๆ แบบนี้ได้ยังไง อย่างน้อยก็สั่งเสียเรื่องทรัพย์สินมรดกไว้บ้างสิคะ เจมส์กับชาร์ลส์จะได้ไม่มีเรื่องทะเลาะกันทีหลัง"