บทที่ 5

พอโซเฟียเดินเข้ามา วอร์ดผู้ป่วยที่เคยเงียบสงบก็พลันกลายเป็นความโกลาหลอลหม่าน ซูซานขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่เคยเหลียวแลเดวิดเลยตลอดหลายปีที่เขาป่วย และตอนนี้พวกเขาก็มาที่นี่เพื่อจะทะเลาะกันเรื่องมรดกของเขา

"คุณวิลสันกำลังจะสิ้นใจแล้ว พวกคุณปล่อยให้เขาจากไปอย่างสงบไม่ได้หรือไง" น้ำเสียงของชาร์ลส์เต็มไปด้วยความโกรธ

โซเฟียหยุดร้องไห้แล้วตวาดกลับ "ชาร์ลส์ คุณวิลสันกำลังจะไปแล้วนะ เราไม่ควรจะจัดการเรื่องบ้านของเขากับค่าทำศพที่รัฐบาลจะออกให้ก่อนหรือไง"

"พ่อยังไม่ตายเลยนะ แล้วค่าทำศพเขาก็จะให้หลังจากพ่อเสียแล้วเท่านั้น" ชาร์ลส์ผู้ซื่อตรงเสมอมา ไม่อาจต่อกรกับพฤติกรรมไร้เหตุผลของเจมส์และโซเฟียได้

เจมส์พูดเสริมขึ้น "ชาร์ลส์ นายจะฮุบเงินทั้งหมดไว้คนเดียวไม่ได้นะ พ่อมีลูกชายสองคน คือนายกับฉัน"

ชาร์ลส์โกรธจัดจนชี้หน้าเจมส์ หน้าของเขาซีดเผือด

อบิเกลรีบก้าวเข้าไปประคองชาร์ลส์พลางถามด้วยความเป็นห่วง "คุณคะ คุณจะหัวใจวายหรือเปล่า"

"ใช่แล้ว เงินของคุณปู่วิลสันก็เป็นของพวกเราเหมือนกัน!" อะมีเลียเสริมขึ้น

อบิเกลช่วยพยุงชาร์ลส์ให้นั่งลง จากนั้นก็หันไปทางเจมส์และคนอื่นๆ "เจมส์ นี่พวกคุณกล้าดียังไงถึงมาทะเลาะกันเรื่องมรดกของพ่อตอนนี้ ตลอดหลายปีที่พ่อป่วย พวกคุณหายหัวไปไหนกันหมด คนอื่นอาจจะมีข้ออ้าง แต่คุณเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของท่านแท้ๆ ไม่เคยมาเยี่ยมท่านสักครั้งเลย พวกคุณนี่มันไม่มีจิตสำนึกกันบ้างเลยหรือไง"

เจมส์รู้ตัวว่าผิดจึงพูดอะไรไม่ออก

แต่โซเฟียกลับสุมไฟ "อบิเกล ถ้าเธอกับชาร์ลส์อยากได้ส่วนแบ่งเยอะหน่อย พวกเราก็แบ่งให้ได้นี่ ทำไมต้องทำมาเป็นคนดีสูงส่งด้วยล่ะ ที่ดูแลพ่อก็หวังเงินบำนาญของท่านไม่ใช่หรือไง"

อบิเกลหน้าซีดด้วยความโกรธ ชี้หน้าโซเฟีย "ตั้งแต่แกก้าวเข้ามาในครอบครัวเรา เราไม่เคยมีความสงบสุขเลย แกมันตัวซวย!"

"แกด่าใครว่าตัวซวย" โซเฟียก้าวไปข้างหน้าอย่างหาเรื่อง

"แล้วมีใครสมควรโดนด่ามากกว่าแกอีกล่ะ" อบิเกลสวนกลับอย่างดูแคลน

"แกดูถูกฉันมาตลอด อย่าคิดว่าฉันจะยอมให้รังแกง่ายๆ วันนี้มาตบกันให้รู้เรื่องไปเลย อย่าคิดว่าฉันกลัวแกนะ!" โซเฟียสบถขณะพุ่งเข้าใส่อบิเกล

อบิเกลซึ่งอายุมากกว่า ตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบอย่างรวดเร็วหลังจากปะทะกันได้ไม่กี่อึดใจ

"หยุดทะเลาะกันเดี๋ยวนี้นะ!" ชาร์ลส์ซึ่งขยับตัวจากเก้าอี้ไม่ได้ ได้แต่มองดูเจมส์เดินวนไปมารอบๆ อบิเกลกับโซเฟีย

"แม่ สั่งสอนนังนั่นเลย! ดูซิว่ามันจะกล้ามาดูถูกพวกเราอีกไหม!" อะมีเลียยุยงจากข้างๆ

ในไม่ช้า โซเฟียก็กระชากผมของอบิเกลแล้วตบหน้าเธอฉาดใหญ่สองครั้ง

เมื่อเห็นดังนั้น ซูซานก็รู้ว่าถ้าเธอไม่เข้าไปห้าม อบิเกลจะต้องเจ็บตัวหนักแน่

ดังนั้น ในวินาทีต่อมา ซูซานจึงก้าวเข้าไปแล้วดึงโซเฟียออกมา

ในที่สุดอบิเกลก็ได้โอกาสเอาคืนและตบหน้าโซเฟียกลับไป

โซเฟียโกรธจัดที่โดนอบิเกลตบ ตะโกนลั่นทันที "ซูซาน แกกล้าดียังไงมาช่วยนังอบิเกล!"

จากนั้นโซเฟียก็ผลักซูซานจนเธอเซไปกระแทกกับราวเตียง เหงื่อกาฬแตกพลั่กด้วยความเจ็บปวด

"เจมส์ แกตายแล้วหรือไง ไม่เห็นหรือว่าฉันกำลังโดนรังแก แกเป็นลูกผู้ชายหรือเปล่าห๊ะ" โซเฟียตวาดใส่เจมส์