บทที่ 6

อบิเกล ตามสัญชาตญาณ ยื่นมือไปคว้ามือของซูซานไว้ทันทีเมื่อเห็นท่าทีคุกคามของเจมส์

ซูซานเหลือบมองอบิเกลที่กำลังตื่นตระหนก จากนั้นมองไปยังเดวิดที่ป่วยหนัก เธอจ้องหน้าเจมส์แล้วตวาดว่า “ถ้าคุณยังก่อเรื่องอีก ฉันจะโทรเรียกตำรวจแล้วบอกพวกเขาว่าคุณเป็นต้นเหตุให้คุณปู่วิลสันตาย! จากนั้นฉันจะโทรหานักข่าวแล้วบอกพวกเขาว่า ‘อดีตทหารเกษียณถูกลูกชายทำให้โกรธจนตายเพราะเรื่องมรดก’ รับรองว่าเรื่องนี้ดังแน่!”

เจมส์ไม่มีอิทธิพลใดๆ เหนือซูซาน เขาไม่เคยทำตัวเป็นพ่อแท้ๆ ของเธอเลย ตอนที่ครอบครัวกำลังลำบาก ซูซานเคยขอเงินเขา แต่เขาไม่เพียงปฏิเสธ แถมยังตบหน้าเธออีกด้วย

แต่เจมส์กลับตามใจอมีเลียมาโดยตลอด ซูซานสาบานไว้นานแล้วว่าจะไม่ยอมรับเขาเป็นพ่ออีกต่อไป

คำพูดของซูซานทำให้เจมส์และพรรคพวกของเขาถึงกับอึ้งไป

สายตาของเจมส์เหลือบไปมองเดวิดที่นอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล แล้วเขาก็ลังเล

เมื่อเห็นดังนั้น โซเฟียก็พูดแทรกขึ้นมาว่า “ซูซาน หยุดขู่พวกเราได้แล้ว! เจมส์ สั่งสอนมันหน่อยสิ!”

แววตาของซูซานวูบไหว เธอรีบหยิบโทรศัพท์ออกมา แกล้งทำเป็นกดเบอร์ “ฮัลโหล ตำรวจหรือคะ?”

“เอาโทรศัพท์มานี่นะ!” เจมส์พุ่งเข้าใส่เธอด้วยความโมโห

ซูซานหลบแล้ววิ่งไปอีกฝั่งของเตียง อบิเกลรีบก้าวเข้ามาขวางเจมส์ไว้

“เจมส์ ถ้าคุณไม่ไปตอนนี้ ฉันจะบอกนักข่าวว่าพวกคุณเป็นตัวแทนขายประกัน คอยดูสิว่าใครจะซื้อประกันจากพวกคุณอีก!” อบิเกลขู่

เจมส์กับโซเฟียสบตากัน พวกเขารู้ว่าหากอยู่ต่อก็มีแต่จะสร้างปัญหามากขึ้น

โซเฟียพยายามรักษาหน้า พูดว่า “วันนี้ฉันเหนื่อยแล้ว ไว้วันหลังฉันจะมาจัดการกับแกใหม่!”

ด้วยคำขู่ลมๆ แล้งๆ นั้น เธอก็รีบเดินออกไป

เจมส์และอมีเลียเดินตามเธอออกไป

เมื่อพวกเขาไปแล้ว ซูซานก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกในที่สุด หากเกิดการต่อสู้ขึ้น เธอกับอบิเกลคงเสียเปรียบแน่

อบิเกลบีบมือซูซาน “โชคดีจริงๆ ที่วันนี้เธอมา ไม่อย่างนั้นฉันกับชาร์ลส์คงโดนพวกนั้นรังแกแน่ๆ”

ซูซานอ้าปากจะตอบ แต่แล้วความเจ็บปวดเฉียบพลันที่ท้องน้อยก็ทำให้เธอสูดปาก หน้าซีดเผือด

“ซูซาน เป็นอะไรไป?”

“เปล่าจ้ะ แค่รู้สึกไม่ค่อยสบายนิดหน่อย” เหงื่อเริ่มผุดขึ้นบนหน้าผากของซูซานแล้ว

“เธอไปพักผ่อนเถอะ ฉันกับชาร์ลส์อยู่เฝ้าที่นี่เองได้” อบิเกลคะยั้นคะยอ

“ก็ได้จ้ะ ฉันไปนะ” ซูซานเดินออกจากห้องพักผู้ป่วย

ทันทีที่ก้าวออกมา เธอก็ต้องพยุงตัวกับกำแพง ความเจ็บปวดที่ท้องน้อยนั้นรุนแรงมาก

‘เมื่อกี้ท้องฉันไปกระแทกกับราวเตียงหรือเปล่านะ เจ็บจังเลย’ เธอคิดในใจ

ซูซานคิดว่าพักสักหน่อยคงจะดีขึ้น แต่ความเจ็บปวดก็ยังไม่หายไป เมื่อรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เธอก็พยายามเดินไปยังแผนกฉุกเฉิน

หลังจากการตรวจหลายอย่าง ซูซานนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล ใบหน้าซีดเซียว เธอมองไปที่แพทย์หญิงแล้วถามอย่างร้อนรนว่า “คุณหมอคะ เมื่อกี้ฉันโดนกระแทกมา ฉันเป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”

แพทย์หญิงซึ่งกำลังจดบันทึก ตอบว่า “คุณไม่เป็นอะไรค่ะ แต่เด็กในท้องมีปัญหาเล็กน้อย ต้องนอนโรงพยาบาลเพื่อสังเกตอาการ”

“เด็กอะไรคะ?” ซูซานตกใจจนอึ้งไป เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ากำลังตั้งครรภ์