บทที่ 160

เช้าวันรุ่งขึ้น เอ็มม่ารู้สึกราวกับถูกรถบัสชน เธอสับสนอยู่ครู่หนึ่ง แต่แล้วเหตุการณ์เมื่อคืนก็ซัดโถมเข้ามาในหัวราวกับคลื่นยักษ์รุนแรงที่ซัดเข้าหาชายฝั่ง

“ให้ตายสิ” เธอกระซิบ พลางขยี้ตาไล่ความง่วง ราวกับว่าเธอแก่ลงสิบปีในชั่วข้ามคืน ความเหนื่อยล้าหนักอึ้งราวกับผ้าคลุมทาบทับบนบ่าของเธอ แต่เธอยอมแพ้ต่อ...