บทที่ 140

ดาริอัส

คลื่นยังคงซัดสาดเข้ามาลูกแล้วลูกเล่า ดุจลมหายใจอันสม่ำเสมอของมหาสมุทร ทุกเช้า ผมจะตื่นก่อนเคนซี่ ก่อนพวกเด็กๆ และเพียงแค่เอนกายฟัง มันเป็นเสียงที่ค่อยๆ แทรกซึมเข้ามาในตัวผมอย่างช้าๆ และแน่นอน ผลักไสเสียงอึกทึกวุ่นวายทั้งหลายของชีวิตเก่าผมออกไป ไม่มีเสียงโทรศัพท์สั่น ไม่มีเสียงไซเรน ไม่มีสาย...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ