บทที่ 112: พิเศษ

เอ็ดริก

ผมวิ่งด้วยความบ้าคลั่งผ่านถนนคดเคี้ยวและมืดของเขตโร้กขณะที่ฝนเริ่มตกหนักขึ้น ไม่สนใจเลยว่าตัวเองจะเปียกแค่ไหนหรือจะเจ็บตัวจากการวิ่งแบบนี้ เมื่อกลิ่นของโมอาน่าเริ่มแรงขึ้น ผมรู้ว่าเธออยู่ใกล้และยังมีชีวิตอยู่

ในที่สุด ผมก็หาตัวโมอาน่าพบได้ด้วยกลิ่นที่เธอปล่อยออกมา ทำให้ความกังวลในใจผมหายไป...