บทที่ 208: เปิดแขนและหัวใจเปิด

โมอานา

"ฉันขอโทษ" เอ็ดริคกระซิบเบา ๆ ดวงตาของเขาเบิกกว้างเมื่อมองฉัน "ฉันไม่ได้ตั้งใจ"

ใบหน้าของเขาแสดงความจริงใจอย่างเต็มที่ ฉันรู้สึกเจ็บปวดจากสิ่งที่เขาพูด แต่ฉันไม่สามารถโกรธเขาได้นาน โดยไม่พูดอะไร ฉันยื่นแขนออกไปหาเขา

เอ็ดริคมองฉันด้วยความตกใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะค่อย ๆ เดินเข้ามาหาฉัน เขาเดิน...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ