บทที่ 2

ตั้งแต่ผมเดินเข้ามาในทอร์เจอร์การ์เด้น ผู้หญิงผมบลอนด์ในชุดหนังสีแดงคนนั้นก็สะดุดตาผมทันที ท่วงท่าการเคลื่อนไหวร่างกายของเธอมันช่างยั่วยวนจนผมไม่อาจละสายตาไปจากเธอได้เลย ผมมากับบอดี้การ์ดสองคน ผมเพิ่งเคยมาที่คลับนี้ ปกติผมจะไปแต่อีเวนต์ที่จัดตามบ้านคน แต่พวกเขาแนะนำให้ผมมาที่นี่ นั่นแหละทำไมคืนนี้ถึงมีบอดี้การ์ดมาด้วย ผมจำเป็นต้องสำรวจสถานที่ดูก่อน ผมเห็นผู้ชายผมบลอนด์คนหนึ่งกำลังเดินเข้าไปหาผู้หญิงในชุดแดงคนนั้น แล้วมันเหมือนกับว่าผมได้แสดงความเป็นเจ้าของเธอไปแล้ว เพราะเลือดผมมันพลุ่งพล่านขึ้นมาทันที ผมปล่อยมันไปก่อนและเฝ้ามองพวกเขาอยู่ห่างๆ ผมรู้ว่าเธอเห็นผมตั้งแต่แรกแล้ว ผมกำลังรอจังหวะที่จะเข้าไปหาเธอ พอเธอพยายามจะหนีจากผู้ชายคนนั้นแล้วเขาคว้าตัวเธอไว้ บอดี้การ์ดสองคนของผมก็ตรงเข้าจัดการเขาทันที เมื่อเธอมีโอกาสเงยหน้าขึ้น สิ่งเดียวที่ผมเห็นคือดวงตาสีเขียวใสที่กำลังจ้องมองมาที่ผม เธอคือผู้หญิงที่สวยที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมา และผมก็เห็นมาเยอะแล้วด้วย “คุณ โอเคไหม” ผมถามเธอ “ขอบคุณค่ะ ตอนนี้ฉันโอเคแล้ว” เธอกำลังอ่อยผมอยู่หรือเปล่านะ มาดูกันสิว่าผมจะผลักดันเรื่องนี้ไปได้ไกลแค่ไหน “คุณชื่ออะไร ที่รัก” “มายาค่ะ” ผมรู้ว่านั่นไม่ใช่ชื่อจริงของเธอ แต่ผมก็รู้ดีถึงความสำคัญของการไม่เปิดเผยตัวตน “โอเค มายา คืนนี้สนใจจะเล่นกับผมไหม” ทีแรกเธอดูตกใจ จากนั้นก็ดูเหมือนอยากจะคว้าโอกาสนี้ไว้เต็มแก่แต่ไม่อยากแสดงให้ผมเห็นว่าเธอกระตือรือร้นแค่ไหน สักพักเธอก็พยักหน้า แต่นั่นไม่ใช่วิธีการทำงานของผม ผมต้องการคำยืนยันจากปาก “ผมต้องการคำพูด มายา” “ค่ะ ได้โปรด นายท่าน” พอเธอพูดว่านายท่าน ผมแทบจะเสร็จคาเกงตรงนั้นเลย บ้าเอ๊ย ผมไม่ใช่เด็กหนุ่มอีกต่อไปแล้ว ทำไมผมถึงมีปฏิกิริยาแบบนี้กับเธอนักวะ “คุณอยากจะไปบอกใครไหมว่าคุณจะไปกับผม” “ถ้าคุณไม่ว่าอะไรนะคะ” เธอพูด “ผมคงจะว่าอะไรถ้าคุณไม่ไปบอกใคร นั่นหมายความว่าคุณไม่ได้คำนึงถึงความปลอดภัยของตัวเองเลย” “เดี๋ยวฉันมานะคะ” เธอพูด ผมเห็นเธอเดินไปหาหนึ่งในดันเจี้ยนมาสเตอร์ ผมรู้จักผู้ชายที่เธอคุยด้วย นั่นทำให้ผมรู้สึกสบายใจขึ้นมาทันที เธอคงบอกเขาว่าจะอยู่กับผม และเขาคงให้ความเห็นชอบแล้ว เพราะเธอยิ้มให้เขา เมื่อเธอกลับมา เธอก็พูดว่า “ฉันพร้อมแล้วค่ะ นายท่าน” “ดี งั้นไปที่ดันเจี้ยนส่วนตัวของผมกัน” ผมจองดันเจี้ยนไว้สำหรับผมคนเดียวที่ผมสามารถใช้ได้ทุกคืนวันศุกร์ มันแพงบรรลัย แต่เวลาที่ผมต้องการพื้นที่เล่น ผมไม่อยากรอเพราะห้องอื่นมันเต็มหมด

“ดันเจี้ยนส่วนตัวของคุณเหรอคะ นายท่าน” เธอถามอย่างประหลาดใจ “ใช่” ผมตอบแค่นั้น “ถ้าฉันจะขอพูดตรงๆ นะคะ ฉันไม่เคยเห็นคุณมาก่อนเลย ทั้งที่ฉันมาที่นี่ทุกคืนวันศุกร์ คุณมีห้องดันเจี้ยนส่วนตัวได้ยังไงกันคะ” เธอเป็นซับมิสซีฟตัวจริงที่ให้เกียรติในทุกคำพูด วิธีที่เธอพูดทำให้ผมคิดว่าเธอน่าจะเป็นซับมิสซีฟจริงๆ แม้นอกคลับด้วย “นี่เป็นครั้งแรกของผมที่คลับ คุณพูดถูก แต่ผมไม่ใช่หน้าใหม่ในวงการบีดีเอสเอ็ม และเวลาที่ผมต้องการที่เล่น ผมไม่อยากจองล่วงหน้าหรือรอ ผมไม่เก่งเรื่องการรอคอย ดังนั้นผมเลยเสนอเงินก้อนโตให้เจ้าของเพื่อให้มีห้องส่วนตัวที่ผมใช้ได้คนเดียว” “อ๋อ” เธอพูดแค่นั้น เธอไม่แม้แต่จะกะพริบตาตอนที่ผมพูดถึงเรื่องเงิน เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงคนนี้มาจากครอบครัวมีเงินและเรื่องเงินไม่ใช่สิ่งที่ทำให้เธอประทับใจได้ เธอยิ่งดูน่าดึงดูดมากขึ้นเรื่อยๆ ในสายตาผม “งั้นเรามาคุยเรื่องขอบเขตของคุณกันได้ไหม” ผมถามเธอ เธอยังคงยืนอยู่กลางห้อง คงกำลังรอให้ผมอนุญาตให้นั่ง “เชิญนั่งครับ” เราทั้งคู่ไปนั่งบนโซฟาหนังในห้อง “อีกสองสามนาทีนี้พูดได้อย่างอิสระเลยนะ ขอบเขตของคุณคืออะไร” ผมถามเธออีกครั้ง “ไม่เล่นกับเลือด ไม่เล่นทางการแพทย์ ไม่ทำอนัลฟิสติ้ง ไม่ทิ้งร่องรอยในที่ที่คนอื่นเห็นได้ และไม่ใช้ไม้เรียวค่ะ” “แล้วการเล่นกับการหายใจ หรือบรีธเพลย์ล่ะ” ผมถามเธอ “ฉันโอเคกับมันค่ะ แค่ไม่อยากสลบ” “โอเค ดีมาก” มีเสียงเคาะประตู ผมรู้ว่าเป็นหนึ่งในบอดี้การ์ดของผมที่เอาโทรศัพท์มือถืออีกเครื่องมาให้ “รอตรงนี้แป๊บนึงนะ” ผมบอกเธอ ผมเดินไปที่ประตู รับโทรศัพท์แล้วบอกพวกเขาว่ากลับบ้านได้เลย ผมคงจะยุ่งทั้งเย็น

ผมเดินกลับมาหาเธอพร้อมโทรศัพท์มือถือแล้วยื่นให้เธอ “นี่สำหรับอะไรคะ” เธอถามด้วยความตกใจเล็กน้อย “นั่นคือโทรศัพท์มือถือ ผมอยากจะติดต่อคุณได้ในระหว่างสัปดาห์” “ทำไมคะ เราแค่เล่นกันคืนนี้ไม่ใช่เหรอ” “ผมรู้ แต่ผมอยากจะโทรหาคุณและให้แน่ใจว่าคุณไม่ได้มีอาการซับดร็อป มายา” “ฉันไม่เคยมีอาการซับดร็อปมาก่อน ทำไมตอนนี้ถึงจะต้องเป็นด้วยล่ะคะ” เธอถามด้วยน้ำเสียงขุ่นเคืองเล็กน้อย “มายา มายา ผมแน่ใจว่าคุณเป็นซับมิสซีฟที่ดีมาก เรื่องนี้ไม่มีการต่อรอง คุณต้องรับโทรศัพท์ไป และเมื่อผมโทรหาคุณระหว่างสัปดาห์ ผมคาดหวังให้คุณรับสาย ผมไม่ได้ถามเบอร์หรือชื่อจริงของคุณ นั่นคือเหตุผลที่ผมให้เครื่องนี้กับคุณ” เธออยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ผมพูดตัดบท “ผมยังพูดไม่จบ มายา ถ้าคุณไม่เคยมีอาการซับดร็อปมาก่อน นั่นก็แสดงว่าคุณเล่นกับเด็กผู้ชายผิดคนแล้วล่ะ เพราะพวกเขาคงไม่ใช่ผู้ชายเต็มตัว ผมสัญญาว่าหลังจากคืนนี้ คุณจะมีอาการซับดร็อปแน่ และผมจำเป็นต้องอยู่ดูแลคุณ ผมรู้ว่าคุณคงไม่อยากเจอผมนอกกำแพงพวกนี้ แต่ผมจำเป็นต้องรู้ว่าคุณไม่เป็นไร การดูแลหลังการเล่น หรืออาฟเตอร์แคร์ มันสำคัญกับผมพอๆ กับตัวกิจกรรมเลย เข้าใจไหม” “ฉันยังพูดได้อย่างอิสระอยู่ไหมคะ” เธอถามผม “ได้สิ แน่นอน” “เข้าใจว่าฉันไม่มีทางเลือกใช่ไหมคะ” “ใช่ หรือไม่งั้นผมจะตามหาคุณจนเจอและทำให้แน่ใจว่าคุณปลอดภัยและไม่ได้อยู่ในภาวะอารมณ์อ่อนไหว” “ได้ยังไงคะ ในเมื่อคุณไม่รู้แม้แต่ชื่อจริงของฉัน” “และคุณก็ไม่รู้ชื่อผม และไม่รู้ว่าผมทำงานอะไร ถ้าผมอยากจะหาคุณให้เจอ ที่รัก ผมหาคุณเจอแน่” “ก็ได้ค่ะ ฉันจะรับโทรศัพท์มือถือไว้” “ดีมาก ทีนี้ คำปลอดภัยของคุณ” “คัพเค้กค่ะ” “จริงจัง?”

” ผมถามเธอ “ค่ะ คัพเค้ก” “ตกลง งั้นคัพเค้ก ทีนี้ถอดเสื้อผ้าซะ แล้วไปเข้าที่ ผมจะไปห้องน้ำแป๊บนึง ตอนผมกลับมา คุณต้องเปลือยกายคุกเข่าอยู่กลางห้อง”

“ค่ะ นายท่าน” จากนั้นผมก็ปล่อยให้เธอไปเตรียมตัว