บทที่ 8

เจนนิเฟอร์

คิม โอลิเวีย สการ์เล็ตต์ และฉันเดินไปที่ฟลอร์เต้นรำ ทุกคนกำลังคลั่งไคล้ดีเจคนนั้นมาก ฉันว่าเขาก็ไม่เลวนะ ที่ฉันบอกว่าพวกเขาคลั่งน่ะ ไม่ใช่เพราะเพลงแต่เป็นหน้าตาเขาต่างหาก ส่วนฉันน่ะเหรอ ในใจฉันมีผู้ชายอยู่คนเดียว เขาตัวสูง ผิวเข้ม และหล่อโคตรๆ ฉันเริ่มจะเขกหัวตัวเองแล้วที่ดันหายตัวไปจากเขา พวกเราเต้นกัน โอลิเวียก็ไปเอาเตกีล่ามาเพิ่มให้เราอีก หลังจากแก้วที่สองฉันก็ตัดสินใจว่าพอแล้ว พรุ่งนี้ฉันต้องไปกินข้าวเที่ยงกับพ่อ แค่ไปแบบสร่างๆ ก็แย่พอแล้ว นี่ยังจะให้แฮงค์อีกเหรอ ฉันเลยเปลี่ยนไปดื่มน้ำเปล่า ทุกคนก็ทำหน้าเซ็งใส่ฉัน แต่อย่างน้อยฉันก็ไม่ไหลตามแรงยุของเพื่อนง่ายๆ หรอก ฉันสนุกได้โดยไม่ต้องดื่มเยอะ เราเต้นกันไปประมาณห้าเพลงก่อนที่ฉันจะบอกพวกเขาว่าขอพักสักครู่ คิมกับโอลิเวียทำหน้ายู่ใส่ฉันแต่ก็เต้นต่อ ส่วนสการ์เล็ตต์มากับฉัน

เราเดินออกมาข้างนอกตรงบริเวณสระว่ายน้ำ หาซอกมุมที่ห่างจากผู้คนได้ ซึ่งยากมากเพราะคนแน่นร้านเป็นบ้า “เป็นไงบ้างสการ์เล็ตต์” ฉันรู้ว่าสการ์เล็ตต์มีปัญหากับแฟนอยู่บ้าง และเธอไม่ชอบพูดเรื่องนี้ต่อหน้าคิม ฉันไม่แน่ใจว่าทำไมแต่ก็เคารพการตัดสินใจของเธอ “ฉันไม่รู้สิเจน” “หมายความว่าไงไม่รู้” “ฉันแค่ไม่รู้ว่าการทะเลาะกันทั้งหมดมันยังคุ้มค่าอยู่ไหม” “เธอคิดจะเลิกกับเขาเหรอ” “พูดตามตรงก็ใช่ แต่ฉันจะไปอยู่ที่ไหนล่ะ ฉันว่านั่นเป็นเหตุผลเดียวที่ฉันยังอยู่กับเขา คือฉันไม่มีที่ไป” “สการ์เล็ตต์ เธอมาอยู่กับฉันได้นะ” “จริงเหรอเจน ฉันรู้ว่าเธอชอบความเป็นส่วนตัว” “ใช่สิ ฉันจริงจัง และฉันไม่อยากให้เธอต้องทนอยู่ในความสัมพันธ์ที่มันเป็นพิษ จำได้ไหมฉันเคยผ่านมาแล้ว ฉันรู้ว่าเธอรู้สึกยังไง” “แต่ความเป็นส่วนตัวของเธอล่ะ” เธอถามฉัน “สการ์เล็ตต์ ตราบใดที่เธอไม่มาอยากรู้ว่าฉันอยู่ที่ไหนตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง หรือเที่ยวไปบอกคนอื่นเวลาฉันค้างคืนที่อื่นแล้วไม่กลับบ้าน ฉันก็โอเคนะ” “ฉันไม่ทำแบบนั้นหรอกเจน เธอก็รู้” “งั้นเธอก็มีที่ไปแล้วนะ อย่าทนอยู่ในความสัมพันธ์แย่ๆ เลย เขาน่าจะรู้ว่าเธอไม่มีที่ไปนั่นแหละ ถึงได้ทำกับเธอแบบนี้” “คงงั้นมั้ง ฉันไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย” “เอาเป็นว่ามันขึ้นอยู่กับเธอนะสการ์เล็ตต์ เธอก็รู้ว่าฉันไม่ชอบยุ่งเรื่องคนอื่น เมื่อไหร่ที่เธอพร้อมจะย้ายออกมา ก็มีห้องให้เธอเสมอ” เธอกอดเอวฉันแล้วกอดแน่นมาก “ขอบคุณนะเจน ขอบคุณมากจริงๆ” “ไม่เป็นไรสการ์เล็ตต์ ฉันอยู่ตรงนี้เสมอ” เรานั่งมองผู้คนไปเรื่อยๆ สักพักฉันก็พูดว่า “เราน่าจะกลับเข้าไปข้างในได้แล้วนะ ก่อนที่คิมจะมาตามหาเรา” “เธอน่าจะมาจริงๆ นั่นแหละ” สการ์เล็ตต์พูดพลางแค่นหัวเราะนิดๆ โอเค ต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ แต่ฉันจะไม่เข้าไปยุ่ง เราเดินกลับไปหาพวกสาวๆ แต่สการ์เล็ตต์อยากจะไปสั่งค็อกเทลก่อน ฉันเลยตัดสินใจขอให้บาร์เทนเดอร์ทำค็อกเทลแบบไม่มีแอลกอฮอล์ให้ฉันแก้วนึง คนอื่นจะได้คิดว่าฉันดื่ม ทั้งที่จริงๆ แล้วไม่ได้ดื่ม พอได้ค็อกเทลแล้ว เราก็กลับไปหาคิมกับโอลิเวีย คิมกำลังเกาะผู้ชายคนหนึ่งเต้นยั่วสวาทกับเขาอยู่ ส่วนโอลิเวียผู้น่าสงสารกำลังเต้นอยู่คนเดียว “พวกเรากลับมาแล้วโอลิเวีย” เราตะโกนแข่งกับเสียงเพลง “ขอบคุณพระเจ้า”

จะบอกว่าคิมเป็นคนที่ซ่าสุดในกลุ่มเราก็คงจะน้อยไป แต่เราก็รักเธออยู่ดี พวกเราสามคนเริ่มเต้นและหัวเราะกันไปขณะที่คนอื่นชนเราบ้าง เราชนเขาบ้าง มันเป็นส่วนหนึ่งของบรรยากาศไปแล้ว โดยเฉพาะเวลาที่คนแน่นขนาดนี้ มีอยู่จังหวะหนึ่งฉันเห็นตาของโอลิเวียเบิกกว้าง แล้วก็สการ์เล็ตต์ “อะไรเหรอ” ฉันตะโกนถามพวกเธอ “อย่าเพิ่งหันไปมองนะ แต่ไคล์เห็นเธอแล้วกำลังเดินมาทางเรา” “โอ้ เวรเอ๊ย ฉันว่าแล้วเชียว ไม่อยู่ในอารมณ์จะเจอหมอนี่เลย ฉันไปล่ะ” “เดี๋ยวพวกเราไปด้วย” “ไม่เป็นไร พวกเธอสนุกกันต่อเถอะ ฉันโอเค” “แน่ใจนะ” สการ์เล็ตต์ถาม “แน่ใจมาก สนุกกับค่ำคืนนี้นะสาวๆ” ฉันเริ่มเดินออกจากฟลอร์เต้นรำ แต่ก่อนที่จะไปถึงประตู ซึ่งในกรณีของฉันคืออิสรภาพ ใครบางคนก็คว้าแขนฉันไว้ ใช่เลย คนนั้นคือไคล์ ฉันหันกลับไปจ้องหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง

“ปล่อยฉันนะไคล์” “ฉันมีเรื่องต้องคุยกับเธอ” “เรื่องอะไร เราไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว” “ฉันมีเรื่องจะพูดกับเธอเยอะแยะเลย” ฉันสะบัดแขนเขาออกแล้วเดินไปทางประตู ฉันเดินออกไปสู่ค่ำคืนที่ร้อนอบอ้าวของลาสเวกัส ขณะที่เดินฉันก็เรียกอูเบอร์ “เจนนิเฟอร์ ฉันพูดกับเธออยู่นะ!” เขาตะโกนใส่ฉัน ทำให้การ์ดคนหนึ่งที่ฉันรู้จักหันมามองพวกเรา “ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับนาย ไคล์ ปล่อยฉันไป” “แต่ฉันอยากให้เธอกลับมา” ฉันหยุดกึกอยู่กับที่ “เมื่อกี้นายพูดว่าเหี้ยอะไรนะ” “ฉันบอกว่าอยากให้เธอกลับมา” “ช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมา ฉันเคยแสดงท่าทีอะไรบ้างไหมว่าฉันจะคิดเรื่องกลับไปคบนาย” “ไม่ แต่ฉันฝันได้ไม่ใช่เหรอ” “สิ่งเดียวที่นายฝันถึงก็คือสมบัติของพ่อฉันกับการดูแลแบบวีไอพีนั่นแหละ นายไม่ได้ต้องการตัวฉัน นายต้องการสิ่งที่ฉันให้ได้ต่างหาก” “ไม่จริงนะ” เขาคว้าแขนฉัน การ์ดคนนั้นมาถึงตัวฉันเร็วมากจนฉันแทบไม่อยากเชื่อ “เอามือคุณออกไปจากตัวเธอซะ” เขาพูดกับไคล์ “นี่มันไม่เกี่ยวกับแก” “เห็นได้ชัดว่าคุณรินน์ไม่อยากคุยกับคุณ กรุณาปล่อยเธอไปเถอะครับ” การ์ดพยายามอีกครั้ง ไคล์ทำพลาดที่ไปผลักการ์ดคนนั้นเข้า จากนั้นการ์ดก็ผลักเขากลับจนก้นจ้ำเบ้า ฉันอยากจะหัวเราะดังลั่นแต่ก็กลั้นไว้ ขณะที่ไคล์ยังนอนเดี้ยงอยู่บนพื้น ฉันก็ถามการ์ดว่า “คุณชื่ออะไรคะ ขอโทษที ฉันไม่เคยถามเลย” “เจพีครับ คุณรินน์” “ขอบคุณมากนะคะเจพี แล้วฉันชื่อเจนนิเฟอร์ หรือเจนก็ได้ค่ะ” “ด้วยความยินดีครับเจน” อูเบอร์ของฉันมาถึง เจพีก็เปิดประตูให้ฉัน ก่อนที่เขาจะปิดประตู ฉันได้ยินเสียงไคล์ตะโกนว่า “ฉันจะเอาเธอกลับมาให้ได้โว้ย!” ‘ฝันไปเถอะแก’ ฉันคิดในใจขณะที่คนขับอูเบอร์พาฉันกลับบ้าน