Mated to Brothers - เรื่องย่อย: SILAS: มันเริ่มต้นอย่างไร
ไซลาส
สู้! สู้! สู้! สู้!
หมัดที่ซัดเข้าแก้มทำเอาหัวผมสะบัดไปด้านหลัง ความเจ็บปวดแล่นปราดเมื่อท้ายทอยกระแทกพื้นแข็ง หมัดอีกครั้งส่งผลให้หัวผมสะบัดไปอีกข้าง ผมคำรามออกมาแต่ก็ถูกตัดบทด้วยหมัดอีกหมัด หมัดต่อไปที่มันปล่อยออกมาพลาดเป้าเพราะผมปัดหัวหลบไปทางซ้ายได้ทัน มันสบถออกมาเบาๆ แล้วสะบัดมือที่คงจะเจ็บ มันเป็นจังหวะที่ผมรอคอยอยู่พอดี
ผมเหวี่ยงแขนออกไป ศอกกระแทกเข้าที่คางของมันเต็มๆ หัวมันสะบัดไปด้านหลังพร้อมเสียงคราง ผมใช้จังหวะที่มันเสียหลักพลิกตัวเราทั้งคู่ มันขู่ฟ่อใส่ผมแล้วแยกเขี้ยวแหลม ผมชักแขนกลับได้ทันก่อนที่เขี้ยวของมันจะฝังลงบนผิวหนัง แต่นั่นก็หมายความว่าผมเปิดช่องว่างให้มันด้วย
หมัดของมันส่งผมปลิวไปด้านหลัง ผมกระแทกพื้นพร้อมเสียงอึ่ก และก่อนที่ผมจะได้ทันตั้งตัว ร่างของมันก็ขึ้นมาคร่อมผมอีกครั้ง ผมได้ยินเสียงดังกร๊อบตอนที่หมัดของมันปะทะเข้ากับโหนกแก้ม วินาทีก่อนที่ความเจ็บปวดจะถาโถมเข้ามา ท้องไส้ผมปั่นป่วนและหัวก็เริ่มหมุน ความคลื่นไส้ตีตื้นขึ้นมา และเลือดที่คั่งอยู่ในปากยิ่งทำให้แย่ลงไปอีก
ภาพสุดท้ายที่ผมเห็นก่อนจะจมดิ่งสู่ความมืดคืออีธานพุ่งเข้าใส่เด็กที่อยู่บนตัวผม
หักแน่นอน
นานไหมกว่าจะหายครับ
ประมาณสามอาทิตย์ ถ้าเขาไม่ไปมีเรื่องชกต่อยอีกก่อนหน้านั้นนะ
ขอบคุณครับหมอ
เสียงฝีเท้าหนักๆ แล้วประตูก็เปิดและปิดลงอย่างแผ่วเบาก่อนที่ความเงียบจะเข้ามาแทนที่ ผมสูดหายใจเข้าแล้วนิ่วหน้าทันที ทุกส่วนของร่างกายปวดระบมไปหมด ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นแล้วจ้องมองเพดาน ตาซ้ายของผมบวมปิด ส่วนตาขวาก็ลืมได้เพียงครึ่งเดียว กลิ่นของแม่ลอยมาเมื่อท่านขยับเข้ามาใกล้ ถึงเวลาเผชิญหน้ากับความโกรธของท่านแล้ว
ผมค่อยๆ หันหน้าไปทางท่าน แม่ยืนอยู่ข้างเตียง สายตาจ้องมองมาที่มือของผม นิ้วผมกระตุกเล็กน้อยก่อนจะกำหมัดแน่น ผิวหนังที่ช้ำบวมตึงเปรี๊ยะบริเวณข้อนิ้ว ผมพ่นลมหายใจออกมาเมื่อมืออ่อนนุ่มของแม่กุมหมัดของผมไว้
พอได้แล้วนะไซลาส” แม่พูดเบาๆ “ลูกจะเที่ยวไปหาเรื่องชกต่อยแบบนี้ไม่ได้นะ
“มันเริ่มก่อนนี่ครับ” ผมพึมพำ “ผมกำลังจะเดินหนีแล้วแต่มันไม่ยอมหยุด”
ถ้ามันหุบปาก ผมคงเดินหนีไปแล้ว แต่มันดันปากเสียเอง ความโกรธพลุ่งขึ้นมาอีกครั้งแต่ผมรีบกดมันลงไป ผมกำลังทำได้ดี ผมคงซัดมันลงไปกองกับพื้นได้ในไม่กี่วินาทีถ้าพวกเพื่อนมันไม่โผล่มาเสียก่อน
ไซลาส—
ประตูห้องนอนถูกกระแทกเปิดออกทันใดพร้อมกับพ่อทั้งสองคนที่เดินเข้ามา พวกท่านทั้งคู่จ้องเขม็งมาที่ผม แม่ถอนหายใจแล้วถอยห่างจากผม ผมคิดถึงสัมผัสที่ปลอบโยนของท่านในทันที ผมถอนหายใจตามแล้วค่อยๆ ดันตัวเองขึ้นนั่ง แม่เข้ามาอยู่ข้างๆ ยัดหมอนหนุนหลังให้ผม
ขอบคุณครับ
วัล เราขอคุยกับเขาตามลำพังได้ไหม
ฉันไม่จำเป็นต้องออกไปนี่ เขาก็เป็นลูกฉันเหมือนกันนะ ฉัน—
“วัล” พ่อขัดจังหวะ
แม่ยิ้มให้ผมบางๆ ก่อนจะเดินผ่านพวกท่านออกไปจากห้อง หัวใจผมเต้นแรงขึ้นเมื่อพวกท่านหันกลับมาทางผม สายตาผมลดต่ำลง คลื่นพลังที่พวกท่านส่งมาเป็นแบบเดียวกับที่อีธานใช้กับสมาชิกในฝูง เขาได้รับทุกอย่างมาจากพวกท่าน
ผมกำหมัดแน่น "มันเริ่มก่อน"
พ่อไม่สนห่าว่าใครเริ่ม แกเป็นอัลฟ่า หน้าที่ของแกคือรักษาสันติ ไม่ใช่ก่อเรื่องชกต่อย!
“ผมไม่ใช่อัลฟ่า” ผมพึมพำ เงยหน้าขึ้นจ้องพวกท่าน “เราทั้งคู่รู้ดีว่าผมจะไม่มีวันได้เป็นอัลฟ่า นั่นมันหน้าที่ของอีธาน”
พ่อไม่ชอบที่แกเอาชื่อเสียงวงศ์ตระกูลมาทำให้มัวหมอง
“แม่ของแกทำงานหนักมาตลอดเพื่อให้เป็นที่นับถือของฝูง โดยเฉพาะพวกผู้อาวุโส” เดวอนพูดเบาๆ ขณะก้าวเข้ามาใกล้ “นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่แกก่อเรื่องชกต่อย”
ผมไม่ได้—
“หุบปาก!” เขาตะคอก ทำให้ผมเงียบกริบในทันที “พ่อทนกับพฤติกรรมบ้าบิ่นของแกมาพอแล้ว แกหวังจะได้อะไรจากเรื่องนี้ ทำไมแกต้องออกไปหาเรื่องชกต่อยที่ตัวเองจัดการให้จบไม่ได้ด้วยซ้ำ”
หัวผมสะบัดขึ้นเมื่อคำพูดของเขาแทรกซึมเข้ามาในความคิด “ผมจัดการจบได้ ถ้าอีธานไม่เข้ามาขัดจังหวะทุกที...”
ถ้าเขาไม่ทำในสิ่งที่เขาทำ ป่านนี้แกตายไปแล้ว!” ใบหน้าของเดวิดแดงก่ำ มือของเขากำแน่นอยู่ข้างลำตัว
สายตาผมประสานกับเขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะลดต่ำลง ดวงตาของเขาสลับระหว่างสีดำกับสีน้ำตาล หมาป่าในตัวเขาใกล้จะปรากฏออกมาแล้ว ผมเม้มปากแล้วเบือนหน้าหนีจากพวกท่าน สายตาผมมองลงไปยังมือที่กำแน่นอยู่บนตัก
เขามีอะไรพิเศษนักหนา ทำไมเขาถึงได้รับการยกย่องอยู่เสมอ ทำไมเขาถึงได้รับความสนใจทั้งหมด อีธานผู้ยิ่งใหญ่ อัลฟ่าในอนาคต และลูกชายของเดวอนกับเดวิด ฝาแฝดที่แปลงร่างได้เหมือนคนอื่นๆ ในฝูง คนที่ได้เกรดเอตลอดและไม่เคยสร้างปัญหา
“ทำไมแกไม่รู้จักรับผิดชอบเหมือนอีธานบ้าง” เดวอนถามเบาๆ “แกอายุสิบแปดแล้วนะไซลาส แกต้องเริ่มตัดสินใจให้ถูก”
เดวิดเดินไปที่ประตู เขาจับลูกบิดแต่หันกลับมาอีกครั้ง สายตาของพวกท่านประสานกันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตวัดมาที่ผม
“แกจะถูกลงโทษด้วยการเฆี่ยน พ่อของเด็กคนนั้นเป็นคนร้องขอให้ลงโทษแบบนี้”
แล้วอีธานล่ะครับ เขาจะโดนลงโทษด้วยไหม” ผมถาม
“ไม่” เขาคำราม “แกเป็นคนเริ่มเรื่อง แกก็ต้องถูกลงโทษ”
ประตูถูกกระแทกปิดตามหลังเขา ผมจ้องมองประตูอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเหลือบมองเดวอน เขากำลังก้มหน้ามองพื้น เดวอนถอนหายใจเสียงดังแล้วเสยผม
อีกครึ่งชั่วโมงเจอกันที่แท่นพิธี
จะลงโทษผมต่อหน้าทุกคนเลยเหรอครับ
“ใช่” เขาเงยหน้ามองผม “มีทางเลือกแค่นั้น หรือจะให้พ่อของมันมาเฆี่ยนแกเอง แม่แกก็ช่วยไม่ได้หรอกนะ ไซลาส ถ้าแกยอมเชื่อฟังแต่แรก เราก็ไม่ต้องมาลงโทษแกแบบนี้”
