1__ช้อนเงิน, ช้อนไม้

การเผชิญหน้าได้เริ่มต้นขึ้น

เอรินจ้องมองศัตรูของเธอด้วยดวงตาสีน้ำตาลที่ไม่สั่นไหว จริงอยู่ที่ริมฝีปากของเธอสั่นระริกอยู่บ้าง แต่เธอก็ซ่อนมันไว้ได้แนบเนียน เธอจะไม่ร้องไห้เด็ดขาด ต่อให้เขาทำมันจริงๆ เธอก็จะไม่ร้องไห้

แต่เขาจะทำหรือ? เขาจะทำมันจริงๆ น่ะหรือ?

หัวใจของเธอแทบหยุดเต้นด้วยความหวาดหวั่น เอรินมองเด็กชายแสยะยิ้มขณะที่มือของเขากำแน่นรอบหัวตุ๊กตาไหมพรมสุดที่รักของเธอ

เขาไม่กล้าหรอก

ประกายตาชั่วร้ายวาบขึ้นในดวงตาของเขา และก่อนที่เอรินจะได้เอ่ยคำใดออกมา เขาก็กระชากแขนกลับอย่างแรง ฉีกกระชากหัวตุ๊กตาของเธอจนหลุดจากตัว แล้วโยนมันข้ามสนามหญ้าหลังบ้านอันกว้างใหญ่ไปอย่างไม่รู้สึกรู้สา

เอรินยืนตัวแข็งทื่อ ดวงตาเบิกกว้างอย่างไม่อยากเชื่อ

“บอกแล้วไงว่าจะทำ” เขาบอกเธอ มุมปากของเขายกขึ้นเป็นรอยยิ้มเยาะเย้ยที่เธอแสนจะเกลียดชัง เขาแค่นเสียง “อะไร? จะร้องไห้รึไง?”

เอรินมองเขา ริมฝีปากของเธอสั่นระริกอย่างเห็นได้ชัดแล้วในตอนนี้

“นั่น...” เธอเริ่มพูด “...มันเป็นของขวัญคริสต์มาสจากแม่ฉันนะ!” ด้วยดวงตาที่คลอหน่วยด้วยน้ำตาและเสียงกรีดร้องด้วยความโกรธ เธอโผเข้าใส่เขา ทุบตีเขาด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่กำปั้นเล็กๆ ของเด็กหญิงวัยเก้าขวบจะรวบรวมได้

ทั้งสองล้มลงไปบนพื้น กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันบนพื้นหญ้าสีเขียวของคฤหาสน์อันหรูหรา

“ออกไปจากตัวฉันนะ!” เด็กชายตวาด ขยะแขยงที่เด็กหญิงตัวร้ายนั่นมาแตะต้องเสื้อผ้าราคาแพงของเขา

เอรินจิกนิ้วลงไปในผมสีบลอนด์หนาของเขา ทั้งกำทั้งดึงสุดแรงเกิดจนเขากรีดร้องออกมาสุดเสียง

“ช่วยด้วย!” เด็กชายร้องลั่น แต่ไม่นานเขาก็ไม่อาจเปล่งเสียงเป็นคำพูดได้อีก เพราะฟันซี่เล็กๆ แหลมคมของเอรินฝังลึกลงไปในแก้มของเขา และเขาก็ทำได้เพียงกรีดร้องเท่านั้น

“เอริน! เบรเดน! นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย?!”

มืออันแข็งแรงคู่หนึ่งกระชากทั้งสองออกจากกัน เด็กทั้งสองยืนจ้องหน้ากันเขม็ง หอบหายใจแรงจากการต่อสู้

“เขาเริ่มก่อนนี่คะ!!” เอรินแผดเสียง ไม่อาจกลั้นน้ำตาที่ไหลทะลักออกมาได้อีกแล้ว

แม่ของเธอปล่อยแขนของทั้งคู่แล้วกอดอก มองลงมายังลูกสาวของตน

“เอริน! แม่บอกว่ายังไง—”

“เขาเริ่มก่อนจริงๆ นะคะแม่!” เธอร้องไห้โฮ อับอายน้ำตาของตัวเองแต่ก็หยุดร้องไห้ไม่ได้ เบรเดนช่างเป็นเด็กที่นิสัยแย่มากจริงๆ หากเธอรู้มาก่อนว่าต้องมาอยู่กับเขา เอรินคงหนีไปทะเล ไปใช้ชีวิตอยู่ริมชายหาดเสียแล้ว “เขา ท-ทำตุ๊กตาหนูพัง! แล้วมันเป็นของขวัญคริสต์มาสของหนูด้วยนะคะ!”

“เธอกัดฉัน!” เบรเดนสวนกลับ จ้องเอรินตาเขม็ง

“หยุดเดี๋ยวนี้นะทั้งคู่” แม่ของเอรินกล่าว “เบรเดนจ๊ะ เดี๋ยวแม่จะพาเอรินไปให้พ้นทางหนูเองนะจ๊ะ หนูเบรเดนกลับไปเรียนต่อเถอะนะ”

เอรินเงยหน้ามองแม่ของตนอย่างไม่อยากจะเชื่อ “แม่คะ! หนูบอกแล้วไงว่าเขาเริ่มก่อน!”

“หุบปากไปเลยนะ!” เบรเดนตวาดใส่เธอพลางกุมแก้มที่ปวดตุบๆ ของตน

“มีเรื่องอะไรกัน?”

เอรินมองแม่ของเธอหันขวับไปด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเสียงของเจ้านาย

ผู้ที่กำลังเดินตรงมาคือ จูเลียส สโตน ประธานบริษัทสโตนอิงค์ และเจ้าของคฤหาสน์โอ่อ่าที่พวกเขากำลังยืนอยู่ ชายผู้มีเงินทองมหาศาล ทั้งในกระเป๋าและในธนาคาร ผมสีดอกเลาของเขาสะท้อนแสงอาทิตย์เป็นประกาย ชุดสูทที่เขาสวมใส่นั้นมาจากแบรนด์เสื้อผ้าชั้นสูงระดับแนวหน้า สำหรับเอรินแล้ว ดูราวกับว่าเขานั้นเป็นเจ้าของโลกทั้งใบ

และเขาก็บังเอิญเป็นคุณปู่ของเบรเดนนั่นเอง

“โอ๊ย! สวัสดีค่ะ ท่าน!” แม่ของเอรินกล่าวอย่างลนลาน “ดิฉันไม่ทราบเลยค่ะว่าท่านจะกลับมาถึงบ้านเร็วขนาดนี้”

“คุณปู่!” เบรเดนร้องลั่น เสียงฟังดูน่าสงสารขณะวิ่งไปอยู่ข้างกายคุณปู่ เขาชี้ไปยังเอรินด้วยนิ้วกล่าวโทษทันที “ลูกของแม่บ้านนั่นมันกัดผมครับ! ดูสิครับ!”

แม่ของเอรินอ้าปากค้าง มือตะครุบไปที่อกเสื้อเครื่องแบบของตน เธอส่ายหน้าไปมาพร้อมกับยกมือขึ้นประกบกันในท่าวิงวอน “มันเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อยน่ะค่ะ ท่าน! ดิฉันสัญญาว่าจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกเด็ดขาด! เอริน...” พูดพลางเอื้อมมือไปด้านหลัง ดึงตัวเอรินมาข้างหน้า “ขอโทษคุณเบรเดนสิลูก เร็วเข้า!”

เอรินนิ่งเงียบราวกับก้อนหิน เธอกัดริมฝีปากแน่นขณะที่น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลริน เธอจะไม่มีวันขอโทษเบรเดน สโตน ต่อให้ใครจะเอาม้าโพนี่มาแลกก็ไม่ยอม!

จูเลียสค่อยๆ ประคองใบหน้าของหลานชายขึ้นอย่างเงียบงัน พินิจพิเคราะห์รอยฟันที่ปรากฏชัดเจนบนแก้มแดงๆ ของเด็กชาย เด็กผู้หญิงคนนี้กัดเขาจริงๆ เสียด้วย

เขาหันไปมองเอริน “หนูน้อย?”

เอรินค่อยๆ เงยดวงตาขึ้นมองชายร่างสูงตรงหน้า เธอสูดน้ำมูก พยายามอย่างยิ่งที่จะหยุดร้องไห้ “ค-ค่ะ ท่าน”

“เกิดอะไรขึ้นรึ?”

เอรินกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ใช้หลังมือปาดน้ำตาบนแก้ม แล้วเงยหน้ามองคุณปู่ของเบรเดน “บ-เบรเดนทำตุ๊กตาของหนูพังค่ะ” เธออธิบายทั้งน้ำตา

"ไม่ได้ทำสักหน่อย!" เขาตวาด

"ทำสิ! นายหักหัวตุ๊กตาแล้วก็โยนไปทางโน้น!" เอรินร้องบอก เธอมองขึ้นไปยังคุณปู่ของเขาพร้อมกับพยักหน้า "เขาทำจริงๆ นะคะ! เขาบอกหนูว่ามันเหม็น เหม็นๆ แล้วก็เก่า แล้วแม่ของหนูก็ไม่มีปัญญาซื้อของเล่นให้หนูเหมือนของเขาด้วย!"

"ก็มันเรื่องจริงนี่!" เบรเดนสวนทันควัน

"หยุดนะ!" เอรินพุ่งเข้าใส่เขาพร้อมกำปั้น แต่ถูกแขนของแม่รวบตัวไว้ได้กลางคัน

"เอริน!" แม่ของเธอดุ "หยุดเดี๋ยวนี้นะลูก" เธอมองไปยังเจ้านายซึ่งยังคงเงียบ เฝ้ามองเอรินกับการกระทำทั้งหมดของเด็กหญิง "ดิฉันขอโทษจริงๆ ค่ะ ท่าน!"

จูเลียสยกมือขึ้น โบกปัดคำขอโทษของแม่บ้าน

"หนูน้อย"

เมื่อเขาเอ่ยเรียก เอรินก็หยุดนิ่ง เงยหน้าขึ้นสบตาเขา "คะ ท่าน"

"หนูคิดว่าการตีหรือทำร้ายคนอื่นเป็นเรื่องที่ถูกต้องหรือเปล่า"

คำตำหนิเล็กน้อยนั้นทำให้เอรินก้มหน้าลง "มัน...มันเป็นของขวัญคริสต์มาสของหนู...แม่เป็นคนทำให้ค่ะ"

เมื่อเห็นน้ำตาเม็ดโตไหลอาบแก้มเด็กหญิง จูเลียสก็ถอนหายใจ

"ยังไงมันก็น่าเกลียดแล้วก็เหม็นจะตาย" เบรเดนบอกเธอ

"พอได้แล้ว!" จูเลียสตะคอก เบรเดนสะดุ้งเมื่อคุณปู่ตวาดเสียงดัง เขาหดตัวถอยหลัง "ห้ามพูดอะไรอีกแม้แต่คำเดียว เบรเดน" จูเลียสหันกลับไปหาเด็กหญิง เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงที่อ่อนโยนลง "ปู่ถามคำถามอยู่นะ หนูน้อย"

ไหล่ของเอรินตกวูบ

แน่นอนอยู่แล้ว คุณปู่ของเบรเดนต้องเข้าข้างเขาแน่ และท่านคงจะไล่เธอกับแม่ออกไปเพราะเธอไปกัดเบรเดน ความคิดนั้นทำให้หัวใจของเอรินสั่นระรัวด้วยความกลัว พวกเขาอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เอรินอายุห้าขวบ และแม่ของเธอคงจะเสียใจมากถ้าพวกเขาถูกไล่ออกไป พวกเขาไม่มีที่อื่นจะไปแล้ว

เอรินกำหมัดแน่น "ไม่ค่ะ" เธอพูดเสียงค่อย "...มันไม่ถูกต้องที่จะทำร้ายคนอื่น" ช้าๆ เธอก็เงยหน้าขึ้นสบตากับจูเลียส สโตน "แต่การทำตุ๊กตาของคนอื่นพังมันก็ไม่ดีเหมือนกันนี่คะ"

"เอริน!" แม่ของเธอดุ

"หนูรู้ว่าหนูกัดเขา แต่มันเป็นเพราะเขาทำให้หนูโมโหที่เขาทำตุ๊กตาของหนูพัง! หนูบอกเขาแล้วว่าอย่าทำ! แม่ของหนูไม่ได้ทำอะไรผิด ท่านจะไล่แม่ออกไปไม่ได้นะคะ! ก็ได้!" เธอมองเบรเดนอย่างโกรธเคือง "ขอโทษที่กัดนายนะ เบรเดน!" ดวงตาที่คลอหน่วยด้วยน้ำตาของเธอกลับไปมองที่คุณปู่ของเขา "หนูขอโทษแล้ว ท่านไล่พวกเราออกไปไม่ได้นะ! เขาผิดที่ทำตุ๊กตาของหนูพัง!"

จูเลียสยกมือขึ้น ห้ามให้เธอพูดต่อ ขณะที่มองเอรินด้วยแววตาที่ฉายความสนใจเล็กน้อย เด็กหญิงคนนี้มีความกล้าหาญมากกว่าหลานชายทุกคนของเขารวมกันเสียอีก "นั่นก็จริง" จูเลียสเห็นด้วยอย่างใจเย็น พลางหันไปหาหลานชาย "เขาผิดเอง เพราะฉะนั้นเบรเดนก็ต้องขอโทษด้วย"

เบรเดนเงยหน้าพรวดขึ้นมองคุณปู่ "คุณปู่ครับ!"

"เดี๋ยวนี้เลย เบรเดน ไม่อย่างนั้น..."

คำพูดสองคำสุดท้ายของคุณปู่ทำให้เบรเดนหวาดกลัวจนทำอะไรไม่ถูก เขาไม่มีทางเลือกนอกจากมองไปที่เอริน เธอมองตอบกลับมาด้วยดวงตาที่กล้าแกร่ง เขาขบกรามแน่น จ้องเธอเขม็ง กล้าดียังไง? ยัยนี่เป็นใครถึงจะมาให้เขาขอโทษ?! เธอก็แค่ลูกแม่บ้าน ในขณะที่เขา...เขาคือทายาททรัพย์สินมหาศาลนับพันล้าน

เบรเดนกัดฟันแน่นขึ้น เขาจะทำให้ยัยนี่ชดใช้เรื่องนี้ให้ได้ "ฉัน...ขอโทษ"

จูเลียสวางมือบนไหล่หลานชาย "ดีมาก" เขามองไปที่เอริน "เขาขอโทษแล้ว และปู่สัญญาว่าจะหาตุ๊กตาตัวใหม่ที่เหมือนเดิมทุกอย่างมาให้หนูแทน แบบนี้ดีไหม"

เอรินตกใจจนพูดไม่ออก เบรเดนขอโทษเธอ เป็นครั้งแรกในชีวิต เธอกะพริบตามองคุณปู่ของเขา ท่านจะหาตุ๊กตาตัวใหม่ให้เธอหรือ ช้าๆ เธอก็พยักหน้า "ค-ค่ะ ค่ะ ท่าน"

ด้านหลัง แม่ของเธอถอนหายใจอย่างโล่งอก "ดิฉันจะไปเตรียมอาหารกลางวันนะคะ ท่าน"

จูเลียสพยักหน้าแล้วหันไปจูงหลานชายเดินจากไป

"เข้ามาทานข้าวนะลูกรัก" แม่พูดกับเธอ พลางเช็ดน้ำตาให้เอรินแล้วจูบหน้าผากก่อนจะรีบเดินไปยังตัวบ้าน

เอรินมองจูเลียส สโตน ที่เดินจากไปพร้อมกับหลานชาย แล้วเกาหัวอย่างงุนงง

ท่านทำให้เบรเดนพูดขอโทษ แถมยังจะหาตุ๊กตาตัวใหม่ให้เธออีกหรือ เอรินไม่อยากจะเชื่อเลย คุณปู่ของเบรเดนไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เธอคิดมาตลอด ท่านประธานเป็นเจ้าของทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ท่านก็...ใจดี

ครึ่งทางไปยังตัวบ้าน เบรเดนหันกลับมา และสายตาสีฟ้าคมกริบของเขาก็จ้องมองมาที่เอริน เธอรู้สึกเย็นวาบไปทั่วแขนเมื่อถูกเขามองด้วยสายตาเย็นชาเช่นนั้น จนต้องกอดตัวเอง

ประกายบางอย่างวาบขึ้นในดวงตาของเขา เขาจะต้องแก้แค้นเธอแน่