บทที่ 30: รสขมของความหงุดหงิด

อเล็กซ์

ถึงแม้จะรู้ว่าฉันควรหันหลังแล้ววิ่งหนีออกจากห้องทำงานของเขาก็ตาม แต่ฉันก็ยังคงยืนนิ่ง รู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นระรัวขณะที่เขามองฉันด้วยแววตาดุจนักล่า

นั่นก็เพราะส่วนลึกในใจฉันมันโหยหาอยากจะรู้ว่าเขาจะทำอะไรต่อไป ส่วนนี้ของฉันไม่ได้อยากวิ่งหนี มันอยากจะอยู่ต่อเพื่อดูว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างไร...