บทที่ 05: เกมอันตราย

ฉันหลับตาลง กลั้นเสียงครางไว้ เมื่อรู้สึกถึงความเป็นชายของเขาดันเบียดสะโพกฉันอย่างแรง ยังคงตกอยู่ในอาการช็อกอย่างสมบูรณ์ ความร้อนแผ่ซ่านไปทั่วผิว

ฉันรู้สึกได้ถึงลมหายใจหนักๆ ของเขาที่รดต้นคอ ขณะที่เขากำบีบสะโพกฉันด้วยแรงที่แทบจะต้านทานไม่ไหว กดความเป็นชายของเขาเข้ามาแนบชิด

นี่มันเกิดขึ้นจริงเหรอ? หรือเป็นแค่จินตนาการเพ้อฝันของฉันอีกแล้ว?

ไม่ นี่มันเกิดขึ้นจริง มือของเขา ความอบอุ่นของเขา และเจ้าโลกของเขาที่กดเบียดสะโพกฉันอยู่มันจริงแท้แน่นอน จินตนาการของฉันเทียบไม่ได้เลยกับสิ่งนี้

สัมผัสของเขารุนแรงกว่าที่ฉันเคยจินตนาการไว้มาก และมันกำลังปลุกเร้าเรือนร่างของฉันในแบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน กางเกงในของฉันเปียกชุ่ม กลิ่นกายของเขากับความปรารถนาของฉันทำให้คิดอะไรไม่ออก

ฉันอยากจะวางมือบนตัวเขา ครางเรียกชื่อเขา และอ้อนวอนให้เขาสัมผัสจุดที่กำลังเต้นตุบๆ อยู่ระหว่างขาของฉัน

ฉันกำขอบโต๊ะไว้แน่นเพื่อหาที่ยึดเหนี่ยว ถ้าเขาไม่สัมผัสฉันเร็วๆ นี้ ฉันต้องบ้าแน่ๆ เขาแข็งขืนเหลือเกิน และมันดูใหญ่มาก ฉันไม่เคยต้องการจะรู้สึกถึงใครมากขนาดนี้มาก่อน

เขาหยุดขยับสะโพกเบียดเสียดฉัน และฉันรู้สึกถึงมือของเขาที่สอดเข้ามาใต้กระโปรง ลูบไล้ผิวสะโพกของฉัน ส่งคลื่นความร้อนและความปรารถนาลูกใหม่แล่นผ่านร่างฉัน

นิ้วของเขาจิกลึกลงไปในผิวเนื้อฉัน กดและบีบเคล้นอย่างหยาบโลนด้วยแรงมหาศาลจนฉันรู้ว่ามันต้องทิ้งรอยไว้แน่ เขาสำรวจไปทั่วทั้งสองข้างด้วยมือใหญ่โตของเขา แต่ทันทีที่ฉันคิดว่าในที่สุดเขาก็จะสัมผัสฉันตรงนั้น มือของเขาก็ละจากสะโพกฉันแล้วกลับมาวางบนเอวฉันอีกครั้ง ทำให้ฉันต้องลืมตาขึ้น

ฉันกะพริบตา พยายามทำความเข้าใจสถานการณ์ ซึ่งดูเหมือนจะยากขึ้นเมื่อลืมตา ฉันหอบหายใจและตกตะลึง ฉันสังเกตว่าลมหายใจของเขาฟังดูควบคุมไม่อยู่พอๆ กับของฉัน ขณะที่รู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ รดข้างหู

"เธอต้องการสิ่งนี้ไหม?" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน

เสียงของเขาทุ้มต่ำโดยธรรมชาติอยู่แล้ว แต่ตอนนี้มันดูเหมือนจะทุ้มลึกยิ่งกว่าเดิม และมันฟังดูดิบเถื่อนจนทำให้ทั้งร่างของฉันสั่นสะท้าน เกือบจะทำให้ฉันเสียสติ มันช่างเย้ายวนเหลือเกิน

"เธอต้องการมันใช่ไหมล่ะ?"

พระเจ้า! ต้องการมาก! แน่นอนที่สุด! มากกว่าสิ่งใดในโลก นั่นคือสิ่งที่ฉันอยากจะพูด แต่การเปล่งคำพูดใดๆ ออกมาดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้

"ถึงแม้เธอจะรู้ว่ามันผิดแค่ไหน เธอก็อดใจไม่ไหว แต่เธอต้องตัดสินใจ..."

ตัดสินใจ? เขาพูดเรื่องอะไรกัน?

"เธออยากจะโดนฉันเอาบนโต๊ะตัวนี้มากจนยอมเสี่ยงอาชีพการงานของเธอเลยหรือเปล่า"

อะไรนะ? เขาต้องไม่ได้พูดจริงแน่ๆ

"บอกฉันมาสิ... อะไรสำคัญกับเธอมากกว่ากัน สตาร์ลิ่ง?"

ในวินาทีเดียว ความปรารถนาทั้งหมดของฉันก็เปลี่ยนเป็นคลื่นความโกรธลูกใหม่ ทำให้ภาพตรงหน้าพร่ามัวด้วยความเกลียดชัง ฉันไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เขากำลังทำ ฉันหลับตาและกำหมัดแน่น จิกเล็บลงบนฝ่ามือ ไอ้สารเลว

"ออกไปจากฉันเดี๋ยวนี้!" ฉันคำราม ใช้สติทั้งหมดควบคุมความโกรธ

เขาคงรู้แล้วว่าฉันไม่ได้ล้อเล่น เพราะเขาดึงมือออกจากฉันแล้วถอยหลังไปก้าวหนึ่ง ฉันหันไปเผชิญหน้าเขา แต่มันยิ่งเพิ่มความอยากที่จะคว้าคอเขาแล้วเตะอัณฑะเขาทิ้ง "แกกำลังล้อฉันเล่นอยู่ใช่ไหม?" ฉันคำรามลอดไรฟัน ยังไม่อยากจะเชื่อ

ทั้งหมดนี่เป็นเพราะลุคเหรอ? เขากล้าดียังไงมาแตะต้องตัวฉันเพียงเพื่อจะใช้มันเป็นข้ออ้าง? ไบรซ์ ฟอร์บส์ เลวทรามกว่าที่ฉันคิดไว้เสียอีก

"นั่นคือสิ่งที่เธอต้องตัดสินใจก่อนที่จะไปเดทกับน้องชายฉัน"

วินาทีเดียวหลังจากคำพูดเหล่านั้นหลุดออกจากปากเขา มือฉันก็ตบหน้าเขาอย่างแรง ความรู้สึกนั้นมันสุดยอดมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นสีหน้าตกใจของเขา แต่มันก็เปลี่ยนเป็นความโกรธในไม่ช้า และชั่วขณะหนึ่ง ฉันคิดว่าเขาจะพุ่งเข้ามาหาฉัน แต่เขาก็ไม่ทำ

"อย่าได้กล้าเอามือสกปรกของแกมาแตะต้องตัวฉันอีกนะ ไอ้สารเลว! ไม่อย่างนั้นฉันสาบานเลยว่าจะตัดมันทิ้งเสีย" ฉันพูดก่อนจะหันหลังให้เขาแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างฉุนเฉียวหลังจากคว้าของของฉัน

ฉันเต็มใจที่จะรักษาสัญญานั้นจริงๆ เขากล้าดียังไง? ไบรซ์ ฟอร์บส์ เพิ่งจะล้ำเส้นทุกอย่าง และนั่นหมายถึงสิ่งเดียวเท่านั้น สงคราม ถ้าหากนั่นคือสิ่งที่เขาต้องการ เขาก็จะได้มันไป