บทที่ 31

ไคเดน

ในแสงสลัวยามเย็นปลายฤดูหนาว สายฝนโหมกระหน่ำไม่หยุดหย่อน สาดซัดเป็นม่านหมอกหนาทึบเหนือผืนป่าอันเปลี่ยวร้าง อากาศหนักอึ้งไปด้วยความชื้น ผืนดินใต้พรมใบไม้ร่วงหนาทึบลื่นและเป็นโคลน ต้นไม้สูงโปร่งราวโครงกระดูกยืนตระหง่านดุจยามเฝ้า กิ่งก้านของมันยื่นยาวออกไปราวกับนิ้วมือบิดเบี้ยวที่ไขว่คว้าสู...