บทที่ 3

มุมมองของอลอร่า

ฉันอยู่ข้างหน้าแล้วนะ พร้อมอาหารเช้าของพวกหมาป่า รีบหน่อย วันนี้มีฝึกซ้อมการต่อสู้

เป็นข้อความจากดาเรียน เพื่อนสนิทของฉัน เขาเป็นลูกชายคนที่สองของอัลฟ่า พี่ซาร่าห์ พี่สาวของฉันเคยพยายามจะจีบเขาครั้งหนึ่ง แต่เขาก็ยังหนักแน่นว่าจะรอคู่แท้ของตัวเอง เขาอายุสิบแปดมาได้สองสามเดือนแล้ว เขาเองก็สงสัยว่าเขารู้แล้วว่าคู่แท้ของเขาเป็นใคร

กำลังออกไป แป๊บนะ

ฉันตอบกลับแล้วย่องออกจากประตูชั้นสอง เดินลงไปตามทางรถเข้าบ้าน ตรงไปยังรถดอดจ์ ชาร์จเจอร์สีน้ำเงินเข้มเป็นเงาคันที่เพื่อนฉันขับ ฉันเปิดประตูรถก็ได้กลิ่นเบอร์ริโตที่เขาซื้อมาให้พวกเรา ฉันพุ่งตัวเข้าไปนั่งเบาะหน้าทันทีที่ประตูหน้าบ้านของฉันเปิดออก

"แก นังตัวแสบ แกคิดว่าแกใส่ชุดบ้าอะไรอยู่ กลับเข้าบ้านไปเปลี่ยนเดี๋ยวนี้!!!" แม่ฉันกรีดร้องด้วยความโกรธจัด ฉันคงไม่แปลกใจเลยถ้าทั้งฝูงจะได้ยินเสียงแม่

ฉันปิดประตูรถ เพื่อนฉันก็เหยียบคันเร่งมิด ฉันเห็นสีหน้าเกรี้ยวกราดของแม่ขณะที่ท่านวิ่งลงมาตามทางรถเข้าบ้าน กรีดร้องและชูกำปั้นอยู่ในกระจกมองหลัง คงกำลังสาปแช่งที่ฉันไม่สนใจท่าน

เพื่อนฉันก็มองกระจกมองหลังเหมือนกัน "โห แม่เธอโกรธจัดเลยว่ะ" เขาพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ

"รู้สิ ไม่รู้ว่าแม่จะทำอะไรตอนฉันกลับบ้านบ้าง" ฉันถามพร้อมกับถอนหายใจอย่างปลงๆ

"เธอก็รู้ว่าเธอจัดการแม่ได้สบายๆ เลยนะ เธอโคตรเก่งเลยตอนฝึก ฉันเห็นเธอฝึกมากับมือ แถมยังฝึกกับเธอและคนอื่นๆ ในชั้นเรียนอัลฟ่าปีนี้ด้วย ให้ตายสิ เธอเก่งกว่าฉันอีกนะ ทั้งที่ฉันเป็นลูกชายอัลฟ่าแท้ๆ" เขาพูด

ฉันถอนหายใจและไม่พูดอะไรอีก ดาเรียนไม่รู้ว่าครอบครัวฉันไม่เคยรู้เรื่องพลังของฉันเลย

พวกเรากินเบอร์ริโตกันระหว่างทางไปโรงเรียน เราทั้งคู่ต่างก็อยากไปถึงให้เช้าที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะเราทั้งสองคนหวังว่าจะได้เจอคู่แท้ของตัวเอง ฉันคิดว่าฉันรู้ว่าคู่แท้ของเขาเป็นใคร เธอชื่อเซเรนิตี้

มนุษย์หมาป่าสาวหุ่นดีมีส่วนเว้าส่วนโค้ง ผมสีแดงเข้มหยิกฟูยาวถึงสะโพก ดวงตาสีมรกตสดใสขอบทอง และมีกระเรียงเป็นแถวน่ารักพาดผ่านจมูก ผิวขาวราวกับน้ำนม เธอเป็นหมาป่าสาวที่แข็งแกร่งแต่ขี้อายและอ่อนหวาน

ฉันเคยเห็นดาเรียนจ้องมองเธอด้วยสายตาโหยหา ตอนที่เขาคิดว่าไม่มีใครมอง ฉันจะดีใจมากถ้าเธอเป็นคู่แท้ของเขา พวกเขาคงเป็นคู่ที่น่ารักที่สุดเลย

ถึงแม้ฉันจะตื่นเต้นที่จะได้เจอคู่แท้ของตัวเอง ฉันก็อดหวาดหวั่นไม่ได้ ถ้าเกิดเป็นคนที่ฉันไม่ชอบล่ะ หรือถ้าเขาปฏิเสธฉันล่ะ ฉันไม่รู้เลยว่าจะรู้สึกยังไง ฉันถูกครอบครัวปฏิเสธมาทั้งชีวิตแล้ว

พี่สาวของฉันกับเพื่อนๆ ของเธอสนุกกับการทำให้ฉันโดดเดี่ยว ใครก็ตามที่อยากเป็นเพื่อนกับฉัน ไม่นานก็จะโดนเธอกับพวกสมุนรุมเล่นงาน พวกหล่อนถึงขนาดพยายามทำให้ดาเรียนทิ้งฉัน พวกหล่อนกุข่าวลือแย่ๆ ขึ้นมา

ฉันหลีกเลี่ยงผู้ชายส่วนใหญ่ เพราะพวกเขาทุกคนเชื่อว่าฉันเป็นผู้หญิงสำส่อนที่ยอมนอนกับใครก็ได้ พวกผู้หญิงก็ตีตัวออกห่างเพราะเชื่อว่าฉันจะแย่งแฟนของพวกเธอแล้วไปนอนด้วย ฉันยังบริสุทธิ์อยู่เลย เพราะฉะนั้น ใช่ มันไม่จริง แต่จะมีใครฟังบ้างไหมล่ะ ไม่เลย

หนึ่งในหลายเหตุผลที่ดาเรียนรู้ว่าไม่ต้องไปฟังพี่สาวฉัน ก็เพราะเขาเคยเห็นเธอคุยกับเพื่อนๆ เรื่องข่าวลือที่พวกหล่อนจงใจกุขึ้นมาใส่ร้ายฉัน ดาเรียนบอกว่าเขาไม่เคยชอบพี่สาวฉันเลย เขาบอกว่าเธอมีท่าทีลื่นไหลน่ารังเกียจที่ทำให้ขนของเขาตั้งชัน

พวกเรามาเช้าพอที่จะได้ที่จอดรถใกล้สนามหญ้าหน้าโรงเรียนที่สุดช่องหนึ่ง เขาถอยรถเข้าจอด แล้วเราก็ลงจากรถ เราพิงท้ายรถกัน

"แล้วนายจะบอกฉันได้รึยังว่าคนที่นายคิดว่าเป็นคู่แท้ของนายคือใคร" ฉันถามเขา

เขาขยับตัวเล็กน้อยขณะพิงรถ "แววตาเธอบอกฉันว่าเธอคิดว่าเธอรู้แล้วล่ะว่าเป็นใคร" เขาตอบ

"ฉันมีทฤษฎี..." ฉันพูดอ้อมแอ้ม

"ใคร" เขาถามด้วยน้ำเสียงเคลือบแคลง

"เซเรนิตี้" ในที่สุดฉันก็พูดออกไป

เขาพ่นลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เอามือเสยผม เขามองขึ้นไปบนท้องฟ้าครู่หนึ่งก่อนจะหันมามองฉัน ฉันรอ รู้ว่าเขากำลังคิด กำลังลังเลว่าจะบอกฉันดีไหม ในที่สุดเขาก็พูดว่า "ใช่ ใช่ ฉันคิดว่าเป็นเธอ"

"มันยากนักหรือไงที่จะบอกฉัน" ฉันแกล้งเย้า เอาศอกกระทุ้งสีข้างเขาเบาๆ

เขาผลักไหล่ฉันจนเซ แล้วหัวเราะเมื่อพูดว่า "ยัยตัวแสบ"

ฉันมองรอยยิ้มมุมปากของเขาที่เห็นท่าทีของฉัน แต่ก็ยังเห็นความตึงเครียดบางอย่างบนใบหน้าเขา "มีอะไรกังวลอยู่เหรอเพื่อน"

"ฉันกังวลว่าเธอจะปฏิเสธฉัน" เขาพูดเสียงเบา

ฉันมองเขาครู่หนึ่งก่อนจะถาม "ทำไมนายถึงคิดว่าเธอจะปฏิเสธนายล่ะ"

"ถ้าเธอคิดว่าฉันไม่ดีพอสำหรับเธอล่ะ ฉันหมายถึง ถ้าเธอไม่ชอบฉันล่ะ" ฉันได้ยินความกังวลอย่างแท้จริงในน้ำเสียงของเขา

"ใจเย็นๆ ดาเรียน นายเป็นมนุษย์หมาป่าที่ยอดเยี่ยม นายทั้งแข็งแกร่ง ฉลาด และเปี่ยมด้วยรัก เธอจะยอมรับนายแน่" ฉันหยุดครู่หนึ่ง ปล่อยให้คำพูดซึมซับเข้าไปก่อนจะพูดต่อ "นายจะเป็นคู่แท้ที่เปี่ยมรัก สามารถดูแลหมาป่าสาวและลูกๆ ของนายได้ นายจะเป็นพ่อที่ยอดเยี่ยมของลูกๆ ที่นายจะมี และความภักดีของนายอีก"

"ขอบใจนะ ฉันหวังว่าคู่แท้ของเธอจะยอดเยี่ยมเหมือนกัน เธอสมควรได้รับหมาป่าดีๆ ที่จะอยู่เคียงข้างและรักเธอ" เขาพูด

"ฉันก็หวังว่าอย่างนั้นเหมือนกัน" ฉันพูด แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉันรู้สึกถึงลางสังหรณ์บางอย่างในการพบเจอคู่แท้ของฉัน เป็นความรู้สึกไม่ดีว่าฉันจะไม่ชอบคนที่เทพีเลือกให้ฉัน ฉันรู้สึกเหมือนกำลังจะต้องเผชิญกับความเจ็บปวดแสนสาหัส

ฉันปัดความคิดมืดมนออกจากหัวเมื่อเห็นรถจี๊ปสีม่วงแต่งเต็มยศของเซเรนิตี้ ทั้งชุดยกสูงและไฟสปอตไลท์ขับเข้ามาในลานจอดรถ เธอจอดรถห่างจากพวกเราไปสิบห้าช่อง เธอกับพวกพี่ชายกำลังคุยกัน

กาเลนมีผมสีดำ ส่วนคีอันมีผมสีแดงซึ่งอ่อนกว่าของน้องสาวสองสามเฉด พวกเขาทั้งคู่เป็นหมาป่าร่างยักษ์ ไหล่กว้าง และเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ทั้งคู่หล่อเหลาแบบดิบๆ เถื่อนๆ คุณสามารถมองเห็นความดีงามในตัวพวกเขาได้อย่างชัดเจน เห็นได้ชัดว่าพวกเขารักและเอ็นดูน้องสาวของตนมาก

เซเรนิตี้กำลังคุยอยู่กับพวกพี่ชายของเธอ ทันใดนั้นลมแรงวูบหนึ่งก็พัดผ่านพวกเราไป พาเอากลิ่นของเราไปถึงเธอ เธอหยุดพูดกะทันหันแล้วสูดจมูกดมกลิ่นในอากาศ จากนั้นก็หันกลับมามองพวกเรา

ไม่สิ ไม่ใช่พวกเรา แต่เป็นดาเรียน สายตาของเธอจับจ้องอยู่ที่ดาเรียนเพียงคนเดียว