บทที่ 167

คำพูดอันไร้ปรานีส่งมาร์ตินดิ่งลึกลงสู่ห้วงเหวแห่งความสิ้นหวัง ร่างสูงใหญ่ของเขาซวนเซจนเกือบจะล้มลง เขาคว้าแขนเธอไว้แน่น เสียงแหบพร่าคำรามลั่น “เป็นไปไม่ได้ ผมไม่เชื่อ คุณเคยรักผมมากขนาดนั้น จะมาหยุดรักกันง่ายๆ ได้ยังไง?”

แพทริเซียแค่นเสียงเบาๆ “คุณพูดถูกที่ว่ามันเคยเป็น! ห้าปีผ่านไปแล้วนะคะมาร์ติน ...