บทที่ 5
แพทริเซียไม่ได้พาแรนดี้กลับบ้านทันที แต่แวะไปซื้อของกินของใช้ก่อน เธอเดินออกมาจากตลาดพร้อมถุงข้าวของเต็มสองมือ ทว่าจู่ๆ ก็ถูกกลุ่มเจ้าหน้าที่ตำรวจเข้าควบคุมตัว ถุงข้าวของร่วงหล่นจากมือ ข้าวของกระจายเกลื่อนพื้น
“คุณผู้หญิงครับ ตอนนี้คุณมีส่วนเกี่ยวข้องกับคดีลักพาตัวเด็ก ขอเชิญไปกับเราด้วยครับ” ตำรวจนายหนึ่งกล่าวกับแพทริเซีย
แพทริเซียตกตะลึง
“ฉันไปลักพาตัวใครมาคะ” เธอถาม
“เด็กชายตัวเล็กๆ ที่อยู่ข้างคุณนั่นแหละครับ”
แพทริเซียหัวเราะอย่างโมโห “คุณตำรวจคะ เขาเป็นลูกชายของฉัน ฉันจะลักพาตัวลูกชายตัวเองทำไมคะ”
“มีคนแจ้งความเข้ามาครับ ขอความร่วมมือด้วยครับ” ตำรวจพาตัวแพทริเซียขึ้นรถตำรวจไป
“หม่ามี้!”
แรนดี้พยายามจะวิ่งตามแพทริเซียไปแต่ถูกตำรวจรั้งตัวไว้
“แรนดี้ เดี๋ยวพ่อของหนูจะมาแล้วนะ อยู่กับพวกเราก่อน รอสักครู่นะครับ” ตำรวจนายหนึ่งกล่าว
เมื่อได้ยินดังนั้น แรนดี้ก็หยุดดิ้นรน
เขารู้ดีว่าเมื่อมาร์ตินออกคำสั่ง จะไม่มีใครกล้าขัดขืน เขาต้องทำให้มาร์ตินใจเย็นลงก่อน ถึงจะช่วยแพทริเซียออกมาได้
หลังจากรถตำรวจขับออกไปไม่นาน รถโรลส์-รอยซ์คันหรูก็แล่นมาจอดเอี๊ยดตรงหน้าแรนดี้ มาร์ตินก้าวลงจากรถ แผ่รังสีเย็นเยียบออกมา
ตำรวจรีบส่งตัวแรนดี้ให้เขาทันที “คุณแลงลีย์ครับ แรนดี้ปลอดภัยดี ส่วนคนร้ายที่ลักพาตัว เพื่อนร่วมงานของผมได้ควบคุมตัวไปแล้ว และจะจัดการตามกฎหมายครับ”
เมื่อได้ยินคำพูดของตำรวจ แรนดี้ก็ตื่นตระหนก
เขาร้องไห้ “ผมเลือกไปกับหม่ามี้เอง ทำไมต้องจับหม่ามี้ด้วย ปล่อยหม่ามี้ไปนะ!”
แม้ว่าแรนดี้จะมีโรคหัวใจ แต่มาร์ตินก็ยังคงรักและเอ็นดูเขามาก
เมื่อพาแรนดี้ขึ้นรถ มาร์ตินอุ้มเขาขึ้นไปนั่งบนตักอย่างเบามือแล้วลูบหัวเบาๆ พลางพูดว่า “ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่แม่ของลูก แม่ของลูกตายไปเมื่อสี่ปีก่อนแล้ว”
แรนดี้เอามือปิดหู ส่ายหัวอย่างสิ้นหวัง “ไม่! แด๊ดดี้โกหก! คุณทวดให้รูปหม่ามี้กับผม ผมจำไม่ผิดหรอก เธอคือหม่ามี้ของผม ผมอยากได้หม่ามี้! แด๊ดดี้ พาผมไปหาหม่ามี้หน่อยนะครับ”
ใบหน้าของมาร์ตินเคร่งขรึมลง คิ้วขมวดมุ่น “พวกเขาก็แค่หน้าตาเหมือนกันเท่านั้นแหละ”
แรนดี้ส่ายหน้า น้ำตาไหลอาบแก้ม “แด๊ดดี้ใจร้าย แด๊ดดี้ให้ตำรวจจับหม่ามี้ ผมเกลียดแด๊ดดี้ ผมไม่ชอบแด๊ดดี้แล้ว!”
มาร์ตินรู้สึกจนปัญญาอยู่บ้าง เขาประคองกอดแรนดี้ไว้ในอ้อมแขนอย่างอดทน แล้วสั่งให้คนขับรถพาพวกเขาไปโรงพยาบาล
จากนั้น เขาก็พูดกับแรนดี้ว่า “ถ้าลูกเป็นเด็กดีแล้วยอมกลับไปโรงพยาบาล พ่อจะปล่อยเธอไป”
เมื่อได้ยินดังนั้น แรนดี้ก็เงยหน้ามองมาร์ตินด้วยดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตา “จริงเหรอครับ?”
มาร์ตินเช็ดน้ำตาให้แรนดี้ แล้วถามกลับ “พ่อเคยโกหกลูกด้วยเหรอ?”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ในที่สุดแรนดี้ก็ยิ้มทั้งน้ำตา เขากอดแขนมาร์ตินแล้วถามอย่างลองเชิง “งั้นผมไปเจอเธอได้ไหมครับ? หรือว่า แด๊ดดี้พาเธอมาหาผมได้ไหมครับ?”
มาร์ตินไม่ได้ให้คำตอบที่ชัดเจน
เขาเพียงแต่พูดว่า “เอาไว้ค่อยคุยกันนะ”
แรนดี้เอนตัวซบมาร์ติน พึมพำด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความหวัง “แด๊ดดี้ครับ หม่ามี้กลับมาหาผมใช่ไหมครับ? หม่ามี้คิดถึงผมด้วยหรือเปล่า? หม่ามี้จะไม่ทิ้งผมไปอีกแล้วใช่ไหมครับ? นั่นหมายความว่าผมจะได้เจอหม่ามี้ทุกวันแล้วใช่ไหมครับ?”
ทุกประโยคล้วนเกี่ยวกับแพทริเซีย
แววตาของมาร์ตินฉายความหงุดหงิดเล็กน้อย
เขาคิดในใจ ‘ปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้! ฉันต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อหยุดมัน’
มาร์ตินส่งแรนดี้กลับไปที่โรงพยาบาลและขอให้อลันดูแลเขาเป็นการส่วนตัว จากนั้นเขาก็ขับรถไปยังสถานีตำรวจ ที่นั่น เขาได้พบกับผู้หญิงที่เขาเกลียดชังมาตลอดห้าปีอยู่ในห้องขังชั่วคราว
พาทริเซียสวมเสื้อคอเต่าสีขาวทับด้วยเสื้อโค้ทสีเบจ แสงที่สาดส่องลงมาบนตัวเธอยิ่งขับให้ใบหน้าที่งดงามอยู่แล้วของเธอดูงดงามหมดจดและน่าหลงใหลยิ่งขึ้นไปอีก
เมื่อได้พบกันอีกครั้ง มาร์ตินพบว่าพาทริเซียได้สลัดความไร้เดียงสาในวัยเยาว์ทิ้งไป กลายเป็นหญิงสาวเต็มตัวที่เปี่ยมเสน่ห์เย้ายวนและน่าค้นหา เขาไม่เคยรู้เลยว่าเธอจะงดงามได้ถึงเพียงนี้
เมื่อเห็นเขามองเธอไม่พูดจา พาทริเซียก็ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ "คุณแลงลีย์ นี่มันเรื่องอะไรกันคะ ทำไมคุณถึงให้คนมาจับฉัน"
มาร์ตินจ้องมองใบหน้างดงามของเธอ เตือนว่า "หลายปีก่อน คุณทิ้งแรนดี้ไปเพราะเขามีปัญหาโรคหัวใจ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่านี่คือสิ่งที่คนเป็นแม่จะทำกับลูกชายของตัวเองได้! คุณไม่ได้อยู่ดูแลเขาเลยตลอดห้าปีที่ผ่านมา และผมหวังว่าในอนาคตคุณจะไม่มารบกวนชีวิตของเขาอีก"
น้ำตาคลอเบ้า พาทริเซียอธิบายว่า "ฉันไม่มีทางเลือกนี่คะ! ฉันไม่มีเงินพอสำหรับค่ารักษาของแรนดี้ ฉันเลยต้องส่งเขาไปให้คุณ"
ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนั้นเธอยังต้องเลี้ยงดูชาร์ลส์กับแฟนนี่ด้วย! เธอไม่มีปัญญาจ่ายค่ารักษาพยาบาลของแรนดี้จริงๆ
มาร์ตินแค่นเสียงเยาะเย้ย ดวงตาเต็มไปด้วยความดูแคลน "อย่ามาแก้ตัวหน่อยเลย"
พาทริเซียรู้ดีว่าเธอผิด ไม่ว่าเธอจะพูดอย่างไร เธอก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงความจริงที่ว่าเธอได้ทอดทิ้งแรนดี้ไปแล้วได้
เมื่อเห็นเธอเงียบไป มาร์ตินก็ถือว่าเธอยอมรับ ใบหน้าของเขาพลันมืดครึ้มด้วยความโกรธ "ถ้าคุณไม่อยากให้แรนดี้ต้องเจ็บปวดเพราะคุณ ก็อย่าบอกเขาว่าคุณเป็นแม่ของเขา"
พาทริเซียไม่เคยตั้งใจจะกลับไปพบแรนดี้เลย เธอเพียงปรารถนาให้เขาปลอดภัยและมีความสุข แค่ได้เห็นหน้าเขาและอยู่กับเขาทุกวันก็เพียงพอแล้วสำหรับเธอ
"ฉันจะไม่ทำค่ะ" เธอกล่าว
มาร์ตินประหลาดใจที่เธอตอบตกลงอย่างง่ายดาย
"อย่าโผล่หน้ามาให้พวกเราเห็นอีกเป็นอันขาด" พูดจบเขาก็ลุกขึ้นและจากไปโดยไม่หันกลับมามอง
พาทริเซียอยากจะบอกเขาว่าพวกเขาจะได้พบกันอีกในไม่ช้า
เธออยากจะเห็นปฏิกิริยาของมาร์ตินเสียจริงๆ เมื่อเขารู้ว่าเธอคือศัลยแพทย์หัวใจคนที่เขาทุ่มเงินมหาศาลจ้างตัวกลับมา
หลังจากมาร์ตินให้ตำรวจปล่อยตัวพาทริเซีย เธอก็รีบกลับบ้านทันทีเพราะอยากเจอหน้าลูกๆ ใจจะขาด
ฮาร์เบอร์วิว อพาร์ตเมนต์
เดซี่กำลังเตรียมอาหารเย็นอยู่ในครัว
แฟนนี่ฉวยโอกาสนี้ถามชาร์ลส์อย่างตื่นเต้นว่า "พี่ชาร์ลส์ พี่เห็นแรนดี้ไหม"
ชาร์ลส์ส่ายหน้าอย่างผิดหวัง "เขาหนีออกจากโรงพยาบาล แล้วไอ้สารเลวนั่นก็ส่งคนไปตามหาเขาทั่วเลย"
แฟนนี่ถามอย่างร้อนรน "แล้วพวกเขาเจอเขารึยัง แรนดี้ปลอดภัยดีไหม"
ชาร์ลส์ตอบอย่างเสียดาย "เจอแล้ว! แต่ไอ้สารเลวนั่นให้คนเฝ้าเขาไว้ พี่เลยไม่เจอเขาเลย พี่ว่าเราคงต้องรอโอกาสหน้าแล้วล่ะ"
แฟนนี่ก็รู้สึกผิดหวังเช่นกัน
แต่เธอก็ยังไม่ท้อถอย คิดอย่างมั่นใจว่าพวกเขาจะต้องมีโอกาสอีกมากมายในอนาคตแน่นอน
พาทริเซียรีบกลับมาถึงบ้าน สิ่งแรกที่เธอทำคือตรงไปดูชาร์ลส์
"โอ้ ชาร์ลส์ ลูกคงตกใจมากสินะที่ตลาดเมื่อกี้นี้ เป็นอะไรหรือเปล่าลูก" เธอเป็นห่วงว่าการที่เห็นเธอถูกตำรวจจับไปอาจจะทิ้งบาดแผลทางใจไว้ให้ชาร์ลส์
ชาร์ลส์กะพริบตาใสซื่อมองพาทริเซีย "หม่ามี้พูดอะไรครับ ผมไม่ได้อยู่กับหม่ามี้นี่ครับ"
พาทริเซียอึ้งไปชั่วขณะ แต่ในไม่ช้า ความคิดที่อาจหาญอย่างหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัวของเธอ
"ลูกไม่ได้ไปโรงพยาบาลตามหาแม่เหรอ" เธอถามชาร์ลส์
ชาร์ลส์ส่ายหน้า ตอบว่า "ไปครับ แต่ผมหาหม่ามี้ไม่เจอ"
พาทริเซียพลันตระหนักถึงบางสิ่งได้ทันที ร่างกายของเธอสั่นสะท้าน น้ำตาคลอเบ้า
เธอคิดในใจ 'แสดงว่าเด็กผู้ชายที่ฉันเจอเมื่อครู่นี้ไม่ใช่ชาร์ลส์ แต่เป็นแรนดี้น่ะสิ!'
