บทที่ 590

รอยแผลเป็นนับไม่ถ้วน ทั้งลึกทั้งตื้น ทั้งเล็กทั้งใหญ่ ปรากฏแก่สายตาของเธอ มันสอดประสานเข้ากับภาพที่เธอจินตนาการไว้ในใจได้อย่างลงตัว นิ้วเรียวของแพทริเซียไล้ไปตามรอยแผลเป็นของเขาอย่างแผ่วเบา ผิวเนื้อใต้ปลายนิ้วสัมผัสนั้นอ่อนนุ่มราวสายลมแผ่วเบา จั๊กจี้นิดๆ ทว่ากลับให้ความรู้สึกอบอุ่นใจในแบบของมัน

"ฉั...