บทที่ 6
แพทริเซียรู้สึกสับสนในใจอย่างมากเมื่อเด็กผู้ชายที่อยู่กับเธอก่อนหน้านี้คือแรนดี้ ลูกชายอีกคนของเธอ
เธอสูดจมูกเบาๆ ตั้งสติ ลุกขึ้น และเดินเข้าไปในห้องครัว
วันต่อมา
แพทริเซียตื่นแต่เช้าไปทำอาหารเช้า
หลังอาหารเช้า แพทริเซียพาชาร์ลส์และแฟนนี่ไปส่งที่โรงเรียนอนุบาลซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามถนนของหมู่บ้าน
เดซี่จัดการเรื่องย้ายโรงเรียนให้ชาร์ลส์กับแฟนนี่เรียบร้อยแล้วเมื่อสัปดาห์ก่อน ดังนั้นแพทริเซียเพียงแค่พาเด็กทั้งสองไปส่งที่โรงเรียนอนุบาลและนำพวกเขาไปหาคุณครู
ก่อนจะไป แพทริเซียรู้สึกไม่สบายใจจึงเตือนชาร์ลส์ว่า “ทำตัวดีๆ นะลูก อย่าหนีเที่ยวอีก ดูแลแฟนนี่ดีๆ ด้วย เข้าใจไหม?”
หลังจากบอกลาชาร์ลส์และแฟนนี่แล้ว แพทริเซียก็ขับรถของเดซี่ไปทำงานที่โรงพยาบาล
ในขณะนี้ โรงพยาบาลกำลังคึกคักไปด้วยผู้คน
ทุกคนรู้ดีว่ามาร์ตินทุ่มเงินมหาศาลเพื่อเชิญศาสตราจารย์ท่านหนึ่งมาจากโรงพยาบาลเฉพาะทางโรคหัวใจที่ทรงอิทธิพลที่สุดในออโรเรีย ศาสตราจารย์หญิงสาวผู้นี้สำเร็จการศึกษาจากโรงเรียนแพทย์ชื่อดังในออโรเรียและมีชื่อเสียงโด่งดังเมื่อสองปีก่อนจากการผ่าตัดปลูกถ่ายหัวใจครั้งสำคัญ
เมื่อแพทริเซียมารายงานตัวเมื่อบ่ายวานนี้ แพทย์หลายคนไม่อยู่ พวกเขาจึงไม่เห็นเธอ
แต่วันนี้เป็นวันทำงานวันแรกของแพทริเซีย ทุกคนจึงตื่นเต้นอย่างมากและกระตือรือร้นที่จะได้พบตัวจริงของเธอ
เด็บบี้ชำเลืองมองพวกเขาแล้วพูดด้วยความอิจฉาว่า “อย่าคาดหวังกันให้สูงนักเลย พวกที่เรียกตัวเองว่าผู้เชี่ยวชาญหรือศาสตราจารย์หลายคนก็แค่ถูกปั่นกระแสขึ้นมาเท่านั้นแหละ พวกคุณควรจะตัดสินความสามารถของพวกเขาด้วยตาตัวเองดีกว่า”
แพทย์ฝึกหัดหญิงสาวคนหนึ่งชื่อเฮเซล สกอตต์ รีบประจบประแจงเธอ พูดเสริมว่า “คุณเด็บบี้พูดถูกค่ะ ในบรรดาคนรุ่นใหม่ ไม่มีใครเก่งไปกว่าคุณเด็บบี้อีกแล้ว ฉันว่าศาสตราจารย์วัตสันคนนี้ก็แค่ถูกตีค่าสูงเกินจริงเท่านั้นแหละ”
หลังจากได้ยินคำยกยอปอปั้น เด็บบี้ก็รู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก
ทันใดนั้น แพทย์ชายคนหนึ่งที่เคยเจอแพทริเซียเมื่อวานก็หัวเราะออกมา “ผมไม่รู้หรอกนะว่าศาสตราจารย์วัตสันคนนี้จะเก่งแค่ไหน แต่เมื่อวานผมเห็นเธอแล้ว สวยสุดๆ ไปเลยครับ”
เด็บบี้แอบกลอกตา เยาะเย้ยในใจ ‘สวยสุดๆ เหรอ? แหม จะสวยสักแค่ไหนกันเชียว’
ในขณะนั้น แพทริเซียก็มาถึงที่ทำงานตรงเวลา วันนี้เธอแต่งหน้าอ่อนๆ แม้จะอยู่ในชุดเสื้อกาวน์สีขาวเรียบง่าย เธอก็ยังคงสวยและมีเสน่ห์
เมื่อยืนอยู่ข้างเด็บบี้ แพทริเซียดูโดดเด่นกว่าทั้งในด้านบุคลิกและรูปร่างหน้าตา
“แพทริเซีย? ทำไมเป็นเธอ?” เด็บบี้อดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ
เธอไม่คาดคิดจริงๆ ว่า “ศาสตราจารย์วัตสัน” จะเป็นแพทริเซีย!
แพทย์คนหนึ่งถามขึ้นว่า “คุณเด็บบี้ พวกคุณรู้จักกันเหรอครับ?”
แพทริเซียและเด็บบี้สบตากัน ทั้งสองรู้กันโดยนัยว่าจะเก็บความสัมพันธ์ของพวกเธอไว้เป็นความลับ
เด็บบี้ยิ้มอย่างกระอักกระอ่วนแล้วตอบว่า “ก็รู้จักค่ะ แต่ไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่”
แพทริเซียทั้งสวยและมีความสามารถ ทุกคนต่างกระตือรือร้นและสนใจขอให้เธอแบ่งปันประสบการณ์ของเธอ
เด็บบี้ซึ่งเคยชินกับการเป็นจุดสนใจ ครั้งนี้กลับถูกมองข้าม เธอจึงรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก จ้องมองแพทริเซียด้วยความเกลียดชัง
หลังจากทำความรู้จักกับทุกคนแล้ว แพทริเซียก็ไปที่ห้องพักผู้ป่วยของแรนดี้
เธอเพิ่งย้ายมาที่นี่ และแรนดี้เป็นคนไข้เพียงคนเดียวของเธอ
ขณะที่เธอเดินเข้าไปใกล้ห้องพักผู้ป่วย เธอก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายดังมาจากข้างใน แรนดี้กำลังขว้างปาสิ่งของและตะโกนลั่น
“ออกไป! พวกคุณทุกคนออกไป! ผมเกลียดที่นี่ ปล่อยผมไป! ผมไม่ต้องการรักษาอะไรอีกแล้ว! ถ้าไม่ให้ผมเจอแม่ ผมยอมตายดีกว่า”
มาร์ตินจนปัญญา พูดอย่างหงุดหงิดว่า “พ่อบอกแล้วไงว่าเธอไม่ใช่แม่ของลูก เธอแค่หน้าตาคล้ายแม่ของลูกมากเท่านั้นเอง”
แรนดี้ไม่เชื่อและยังคงขว้างปาสิ่งของต่อไป “เธอคือแม่ของผม ผมรู้ว่าเธอคือแม่! ถ้าพ่อไม่พาเธอมาหาผม ผมจะไม่ยอมฉีดยา กินยา แล้วก็จะไม่กินอะไรทั้งนั้น ได้ยินไหม!”
มาร์ตินขมวดคิ้วด้วยความโกรธและคับข้องใจ แต่เขาก็ต้องพยายามเกลี้ยกล่อมต่อ “แรนดี้ ฟังพ่อนะลูก...”
“ไม่! ผมไม่ฟังพ่อ ผมเกลียดพ่อ ผมอยากเจอแม่...” แรนดี้ปิดหูแน่น
แพทริเซียยืนอยู่นอกห้องพักผู้ป่วย ดวงตาของเธอคลอไปด้วยน้ำตาแล้ว เธอรู้สึกหนักอึ้งและเศร้าใจอย่างสุดซึ้ง
เธออดคิดไม่ได้ว่า ‘แรนดี้ลูกแม่... เขาเป็นแบบนี้มาตลอดหลายปีเลยเหรอ? เขาโหยหาที่จะได้อยู่กับแม่ของเขามากขนาดนี้ แต่ฉันกลับ...’
แพทริเซียรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจอย่างสุดซึ้ง
ในขณะนั้น เด็บบี้ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายก็รีบวิ่งมา เมื่อเห็นแพทริเซียยืนอยู่ที่ประตู เด็บบี้ ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม ก็กระแทกไหล่เธออย่างแรง แล้วมองเธอด้วยสายตาเยาะเย้ยอย่างสะใจก่อนจะเดินเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย
เมื่อเด็บบี้เห็นสภาพห้องที่รกเละเทะ แววตาของเธอฉายแววหงุดหงิดและรังเกียจออกมาวูบหนึ่ง จากนั้นก็แสร้งยิ้ม เดินไปที่ข้างเตียง พยายามจะกอดแรนดี้
“แรนดี้ บอกหน่อยสิ เกิดอะไรขึ้น? ทำไมโกรธขนาดนี้?” เธอถาม
แต่แรนดี้ปัดมือเธอออกแล้วพูดอย่างไม่ไว้หน้าว่า “คุณไม่ใช่ลูกสาวของคุณย่า คุณไม่ใช่คุณอาของผม อย่ามาแตะต้องตัวผมนะ ผมเกลียดคุณ!”
เด็บบี้หน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ แต่เธอกล้ำกลืนความโกรธทั้งหมดไว้
เพื่อมาร์ติน เด็บบี้จำต้องทน เพราะอย่างไรเสียมาร์ตินก็รักและตามใจแรนดี้มาก
เด็บบี้แสร้งทำสีหน้าเป็นห่วง ถามมาร์ตินเบาๆ ว่า “มาร์ตินคะ แรนดี้เป็นอะไรไปกันแน่? ปกติเขาจะฟังฉันนี่นา ทำไมวันนี้ถึงได้โกรธขนาดนี้คะ?”
“ไม่ต้องไปสนใจเขาหรอก อีกไม่กี่วันเขาก็ใจเย็นลงเองแหละ!” มาร์ตินพูดอย่างรำคาญ
เขายอมให้แรนดี้อาละวาดดีกว่าที่จะปล่อยให้ลูกชายได้เจอแพทริเซียอีก
ในขณะนั้น แพทริเซียเดินเข้ามาอย่างช้าๆ เธอยิ้มให้แรนดี้อย่างอ่อนโยน “แรนดี้ เป็นอะไรไปจ๊ะ? ทำไมที่นี่รกแบบนี้ล่ะ? โกรธเหรอลูก?”
เมื่อมาร์ตินเห็นแพทริเซีย สีหน้าของเขาก็เย็นชาลงทันที “คุณมาทำอะไรที่นี่?”
“แม่ครับ!” ดวงตาของแรนดี้สว่างวาบขึ้นด้วยความตื่นเต้น
เด็บบี้กำหมัดแน่น ขณะที่มาร์ตินพูดเสียงเย็นชาว่า “ออกไป ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่คุณควรจะมา”
แพทริเซียยิ้มเยาะ คิดในใจ ‘อยากให้ฉันออกไปงั้นเหรอ? หึ ถ้ารู้ว่าฉันเป็นใคร คุณจะไม่พูดแบบนี้แน่’
“ฉันมาที่นี่เพื่อรักษาแรนดี้ มีปัญหาอะไรงั้นเหรอคะ?” แพทริเซียเลิกคิ้วแล้วหัวเราะเบาๆ
“อะไรนะ? คุณคือศาสตราจารย์วัตสัน?” ดวงตาของมาร์ตินเบิกกว้างอย่างไม่เชื่อสายตา
