บทที่ 908

ลิซ่ากำลังตากผ้าอยู่ตรงระเบียง พอได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูดกัน เธอก็ตัวแข็งทื่อ มือคว้าเสาราวตากผ้าไว้แน่นราวกับเป็นเชือกช่วยชีวิต ลืมไปเลยว่าต้องขยับตัว

ราวกับอากาศรอบตัวหยุดนิ่งไปชั่วขณะ

หลังจากผ่านไปนานเหมือนชั่วกัปชั่วกัลป์ ในที่สุดเควนตินก็ทำลายความเงียบ "เดี๋ยวนะ เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ เขาเป็นเ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ