บทที่ 937

คาร์เตอร์กับชาร์ลส์ยืนสูบบุหรี่มวนแล้วมวนเล่าอยู่ตรงระเบียง ราวกับว่าไม่มีวันพรุ่งนี้ พยายามปัดเป่าความหงุดหงิดอัดอั้นที่กัดกินใจ

ลมพัดหวีดหวิว แต่ก็มิอาจพัดพาเมฆหมอกดำทะมึนที่ปกคลุมจิตใจของพวกเขาไปได้

ชาร์ลส์รู้ดีว่าเขาไม่ควรจะรู้สึกแบบนี้

การได้พบไวโอเล็ตควรจะเป็นเรื่องน่ายินดี แน่นอนว่าอะไรๆ ร...