#Chapter 157 - อยู่หรือไป

“แม่จ๋า?” เด็กชายทั้งสองเดินเตาะแตะลงบันไดมา

เร็วเกินไป...เร็วเกินไปจริงๆ

ฉันยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้น ยกมือสั่นๆ ขึ้นมาปิดตา พยายามจะเช็ดน้ำตา แต่มันก็ยังไหลไม่หยุด

บ้าจริง บ้าจริง – ไม่อยากให้ลูกๆ เห็นฉันร้องไห้เลยสักนิด แต่ฉันหยุดมันไม่ได้จริงๆ –

แขนเล็กๆ สองข้างโอบรอบไหล่ฉันจากทางซ้าย ศีรษะเล็กๆ ผม...