#Chapter 229 — คำสอนป่า

“อย่าร้องไห้สิ” วิกเตอร์กระซิบกับฉัน ใช้นิ้วโป้งปาดน้ำตาจากแก้มของฉัน

“ฉันขอโทษ” ฉันพึมพำ ส่ายหน้าแล้วมองต่ำไปที่อกของเขา “ฉันแค่...ฉันอยากให้มันจบๆ เสียทีเหลือเกิน ฉันอยากกลับบ้าน ฉันอยากพาลูกๆ ของเรากลับบ้าน และเริ่มใช้ชีวิตของเราอีกครั้ง”

“ผมรู้ ที่รัก” เขาพูด น้ำเสียงอ่อนโยนอย่างเหลือเชื่อ เต็มไ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ