#Chapter 273 — เสรีภาพและการลงโทษ

“ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพวกเขาพูดจนเรายอมมาด้วยจนได้นะเนี่ย” วิกเตอร์พึมพำ พลางใช้นิ้วสองนิ้วนวดขมับอย่างกระวนกระวาย และชำเลืองมองฉันผ่านกระจกมองหลัง ฉันนั่งอยู่เบาะหลังโดยมีลูกแฝดคนหนึ่งนั่งบนตัก ส่วนอีกคนเบียดชิดอยู่ข้างตัวฉัน เรฟ ซึ่งนั่งอยู่ข้างวิกเตอร์ตรงที่นั่งคนขับ ก็มองย้อนกลับมาที่ฉันอย่างไม่แ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ