#Chapter 5 - ค้นหาพ่อของพวกเขา

เสียงดังโป๊ะพร้อมกับกระดาษโปรยปลิวว่อนในอากาศ “ท่านสุภาพสตรีและสุภาพบุรุษ!” โฆษกตะโกนลั่น “เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ที่เรามีผลเสมอในการแข่งขันตอบปัญหาระดับชาติ!” เด็กแฝดกระโดดโลดเต้นโห่ร้องท่ามกลางเสียงอึกทึก ขณะที่แท่นของผู้เข้าแข่งขันทั้งสองแสดงคำตอบสุดท้ายเดียวกันปรากฏอยู่ด้านหน้า

โฆษกใช้นิ้วแตะหูฟังอันเล็กจิ๋วของเขา “ผมได้รับแจ้งมาว่า” เขาพูด “ตามคู่มือของควิซเนชั่นแล้ว เราจำเป็นต้อง...” เขาหยุดครู่หนึ่ง ปล่อยให้ฝูงชนสงบลงเพื่อรอฟัง “...มอบตำแหน่งแชมป์ควิซเนชั่นให้แก่แชมป์เก่าครับ!”

ฝูงชนครึ่งหนึ่งโห่ร้องยินดี ขณะที่อีกครึ่งโห่ร้องอย่างไม่พอใจ เห็นได้ชัดว่าเชียร์อัลวินกับเอียน ฉันก็โห่ไปกับพวกเขาด้วย รู้สึกผิดหวังแทนเด็กๆ ของฉัน

กติการะบุว่าในกรณีที่เกิดผลเสมอซึ่งเกิดขึ้นได้ยาก ทีมที่มีจำนวนผู้เล่นน้อยกว่าจะเป็นผู้ชนะ! เนื่องจากอัลวินกับเอียนเป็นคู่ และจิมแข่งคนเดียว เขาจึงเป็นผู้ชนะของเรา! ความรู้ทั้งหมดนี้มาจากสมองเดียวแทนที่จะเป็นสองสมอง ถือเป็นความสามารถที่น่าทึ่งกว่ามากครับ” สีหน้าของเด็กชายทั้งสองสลดลงด้วยความผิดหวัง

“แต่พวกเราพยายามกันหนักมากเลยนะครับ!” เอียนตะโกน “แล้วพวกเราก็ยังเด็กมากด้วย...”

“แต่ยังไม่หมดแค่นั้นครับ!” โฆษกพูดแทรกขึ้น “เพื่อเป็นการยกย่องความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ของพวกเขา วันนี้ อัลวินและเอียน ออร์เทกา จะได้รับรางวัลขวัญใจมหาชนซึ่งเป็นรางวัลที่หาได้ยาก เพื่อเป็นเกียรติแก่พวกเขาที่ชนะใจพวกเราทุกคน! ยินดีด้วยนะ เด็กๆ!”

ฉันหัวเราะเมื่อเด็กๆ เริ่มกระโดดโลดเต้นและส่งเสียงเชียร์อีกครั้ง ความเศร้าของพวกเขาจางหายไปอย่างง่ายดาย ฉันเดาว่าถ้วยรางวัลแบบไหนก็ดีสำหรับพวกเขาทั้งนั้นแหละ

ขณะที่เด็กชายทั้งสองรีบวิ่งไปข้างหน้าเพื่อโบกมือให้ผู้ชม ฉันก็แอบย่องออกจากห้อง หวังว่าจะได้เข้าห้องน้ำสักหน่อยก่อนที่จะไปเจอเด็กๆ หลังเวที กาแฟทั้งหมดนั่นเป็นความผิดพลาดจริงๆ

บนเวที อัลวินกับเอียนจับมือกับผู้ชนะและเดินออกมาเพื่อรับรางวัล ชายร่างสูงคนหนึ่งเดินออกมาจากปีกซ้ายของเวที ถือถ้วยรางวัลสองใบ เขายื่นใบหนึ่งให้ผู้ชนะ จับมือกับเขา แล้วเดินไปคุยกับพิธีกร

“นายเห็นเขามั้ย?” เอียนถาม “เขาสูงจัง เขาดูเหมือนฉันเลย!”

“เขาดูเหมือนพวกเราต่างหาก” อัลวินแก้ จ้องมองชายคนนั้นที่ถือถ้วยรางวัลตาเบิกกว้าง “โอ้โฮ ฉันอยากให้เขาเป็นพ่อของเราจัง นั่นคือสิ่งที่ฉันจินตนาการมาตลอดว่าพ่อของเราหน้าตาเป็นแบบนี้...”

ชายคนนั้นคุยธุระเสร็จก็หันมาทางเด็กชายทั้งสอง เตรียมจะมอบรางวัลให้พวกเขา แต่พอเห็นพวกเขา เขาก็หยุดนิ่งกึก เลือดสูบฉีดออกจากใบหน้าจนซีดเผือด เขางอไหล่ลงตามสัญชาตญาณ เหมือนนักล่า และเดินตรงมาทางเด็กชายทั้งสอง สูดดมกลิ่นในอากาศระหว่างพวกเขา

เด็กชายทั้งสองยืนนิ่งไม่ไหวติง ไม่ได้กลัว แต่ระมัดระวัง เมื่อชายคนนั้นได้กลิ่นของพวกเขาแผ่วๆ เขาก็สูดหายใจเข้าอย่างแรง และถ้วยรางวัลก็หลุดจากมือร่วงลงพื้น แตกออกเป็นสามชิ้น ชายคนนั้นผงะถอยหลัง จ้องมองพวกเขา แล้วก็หันหลัง เดินกระทืบเท้ากลับไปทางปีกเวที เด็กชายทั้งสองมองตามเขาไป ไม่ได้ใส่ใจถ้วยรางวัลที่เสียไปเลยแม้แต่น้อย ในใจของพวกเขา พวกเขารู้ดีว่าได้พบเจออะไร

วิกเตอร์เดินกระสับกระส่ายอยู่หลังเวที สื่อสารทางจิตไปยังเบต้าของเขา สั่งให้เขารีบมาอยู่ใต้บัญชาโดยด่วน

เด็กชายเหล่านั้นคือลูกของเขา – ปฏิเสธไม่ได้เลย แต่...ได้อย่างไร...ที่ไหน...

เขายกมือขึ้นเสยผมและกัดฟันกรอด พวกเขามาจากไหนกัน?! ทำไมเขาถึงไม่รู้เรื่องนี้เลย?!

เบต้าของเขามาถึงพร้อมทำความเคารพอย่างรวดเร็ว “เด็กพวกนั้น ที่ชนะการแข่งขันน่ะ” วิกเตอร์เค้นเสียงพูด เบต้าพยักหน้ารับ “ไปตามหาคนที่พาพวกเขามาที่นี่ พาตัว ‘หล่อน’ มาให้ฉัน เดี๋ยวนี้”

“ครับ นายท่าน” เบต้าหายตัวไปในพริบตา

มีเงาวูบไหวมาจากบริเวณเวที ทันใดนั้นวิกเตอร์ก็รู้สึกเหมือนมีร่างเล็กๆ สองร่างพุ่งเข้าชน พอก้มลงมอง เขาก็เห็นเด็กชายตัวเล็กๆ เกาะอยู่ที่ขาแต่ละข้างของเขา แขนของพวกเขากอดรัดเขาไว้แน่นเหมือนลูกโคอาล่าน้อย เด็กชายคนหนึ่งถึงกับทรุดตัวลงนั่งกับพื้น เอาขาพันรอบข้อเท้าของวิกเตอร์ ตั้งใจว่าจะไม่ปล่อยเด็ดขาด

“ดีใจจังเลยครับที่ได้เจอคุณพ่อ!” เด็กคนนั้นพูดพลางเงยหน้ายิ้มกว้างให้เขา “พวกเรารอมาทั้งชีวิตเลยนะครับ!”

“พวกเรารู้ว่าคุณพ่อคงยุ่งมาก พวกเราเข้าใจครับ” เด็กอีกคนพูด พลางยิ้มให้เขาจนเห็นฟันหน้าซี่ที่หลอไป

“คำอธิษฐานของพวกเราเป็นจริงแล้วครับ!” เด็กอีกคนพูด ดวงตาเป็นประกายด้วยความดีใจ “เพราะพวกเราตั้งใจพยายามอย่างหนัก และชนะการแข่งขัน! พวกเราอธิษฐานขอให้ได้เจอคุณพ่อ และพวกเราก็ได้เจอจริงๆ!”

นี่คือรางวัลของพวกเราครับ!” เด็กอีกคนพูด ซบหน้าเข้ากับข้างเสื้อสูทของวิกเตอร์ สูดดมกลิ่นกายของเขาอย่างลึกล้ำเพื่อจดจำ

ชั่วขณะหนึ่ง วิกเตอร์ตัวแข็งทื่อ ไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรต่อไป – เป็นครั้งแรกในชีวิตของเขา แต่แล้ว เขาก็รู้สึกถึงความอบอุ่นวาบขึ้นในช่องท้อง แรงกระตุ้นจากสัญชาตญาณ และเขาก็วางมือลงบนศีรษะของเด็กแต่ละคน ลูบไล้อย่างแผ่วเบา

“ถ้าพวกเจ้าได้พ่อเป็นรางวัล พ่อก็ได้รางวัลที่ยิ่งใหญ่กว่านั้น” เขาพูดเบาๆ “พ่อรอคอยมาทั้งชีวิตเพื่อที่จะได้เจอพวกเจ้า”

วิกเตอร์ก้มมองเด็กชายทั้งสอง รู้สึกทั้งยินดีและท่วมท้นในคราวเดียวกัน พวกเขาเป็นเรื่องน่าประหลาดใจอย่างที่สุด – หล่อเหลา กระฉับกระเฉง ฉลาด และ... ช่างเหมือนเขายิ่งนัก เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของพวกเขา และเห็นได้จากใบหน้าของพวกเขา – พวกเขาคือสายเลือดของเขา เขาไม่สงสัยเลยแม้แต่น้อย

วิกเตอร์ถอนหายใจยาวออกมาโดยไม่รู้ตัวว่ากลั้นหายใจอยู่ เขาส่ายศีรษะมองเด็กชายทั้งสอง ทึ่งที่ความฝันตลอดชีวิตของเขากลายเป็นจริงในรูปแบบที่ไม่คาดคิดเช่นนี้ เขาปรารถนาที่จะมีลูกมาโดยตลอด หวังว่าจะมีลูกกับอมีเลีย คู่ชีวิตสุดที่รักของเขาและอนาคตลูน่า แต่หล่อนผัดผ่อนเขาปีแล้วปีเล่า เพราะต้องการทำสิ่งอื่นให้สำเร็จก่อน

ครอบครัวของเขาก็เริ่มชำเลืองมองเขาในช่วงวันหยุด และพูดเป็นนัยถึงเรื่องหลานและทายาท หนังสือพิมพ์ก็เริ่มเขียนเหน็บแนมอย่างลับๆ เกี่ยวกับภาวะมีบุตรยาก และมองหาทายาทสายตรงจากประชากรอัลฟ่าคนอื่นๆ ในฝูง ทั้งหมดนั้นทำให้วิกเตอร์เต็มไปด้วยความวิตกกังวลและความโกรธแค้น

แต่ทันใดนั้น ทางออกของปัญหาทั้งหมดก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า และทำให้ความหวังของเขากลายเป็นความจริง เด็กชายถึงสองคน, ช่างเป็นพรที่ประเสริฐ แต่...ที่ไหน...ใครกัน...

เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นดังถี่ๆ ก้องไปทั่วห้อง ขณะที่ผู้หญิงคนหนึ่งเลี้ยวตรงหัวมุมเข้ามา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความกังวลขณะที่เธอร้องเรียก “เด็กๆ!? ลูกแม่!” เบต้าก้าวตามหลังเธอมาติดๆ พยายามตามให้ทัน

เอฟเวอลินหยุดชะงักเท้าค้างกลางอากาศ ตัวแข็งทื่อ จ้องมองภาพลูกๆ ของเธอกำลังกอดขาของ...ของ...

“คุณ...” วิกเตอร์เค้นเสียงแหบพร่า

“พระเจ้าช่วย...” เอฟเวอลินอุทานออกมาพร้อมกัน “เป็นคุณจริงๆ ด้วย”