146: ไม่ใช่เพื่อน

หลังจากการสนทนา ข้าก็งีบหลับไป รู้สึกอ่อนแอเกินกว่าจะขยับตัวและทนความเจ็บปวดที่แล่นพล่านไปทั่วร่างได้ ดั่งที่พระราชาทรงสัญญาไว้ เมื่อข้าตื่นขึ้น โซ่ตรวนก็หายไปแล้ว และข้าก็ไม่เห็นกำแพงสีขาวน่าคลื่นไส้นั่นอีกต่อไป

แทนที่จะเป็นห้องน่าหดหู่นั่น ข้าถูกย้ายไปยังห้องพักแขกธรรมดาห้องหนึ่ง หมอสองสามคนนั่งล...