บทที่ 2
อะมีเลียอึ้งไปเมื่อโดนฮาร์เปอร์ตบ "เธอ—เธอกล้าตบฉันเหรอ!"
ฮาร์เปอร์พูดอย่างเย็นชา "ฉันกำลังสั่งสอนมารยาทให้เธอต่างหาก"
เธอเป็นเด็กกำพร้ามาตั้งแต่เล็ก ฮาร์เปอร์ไม่เคยยอมให้ใครมาใส่ร้ายป้ายสีเธอได้
ในฐานะลูกพี่ลูกน้องของฟรานซิส อะมีเลียไม่เคยโดนใครทำรุนแรงเช่นนี้มาก่อน
"แกมันลูกอีชั่ว!" เธอเงื้อมือหมายจะตบหน้าฮาร์เปอร์คืน
แต่คราวนี้ฮาร์เปอร์เตรียมพร้อมแล้ว เธอคว้าข้อมือของอะมีเลียไว้แน่น ทำให้เธอขยับไม่ได้
อะมีเลียซึ่งตัวเล็กกว่าและไม่สูงเท่าฮาร์เปอร์ พยายามดิ้นรนอย่างเปล่าประโยชน์ ดูน่าสมเพช เหมือนปลาขาดน้ำ
ด้วยความโมโหสุดขีด เธอสบถออกมาอีกครั้ง "แกคิดว่าตัวเองเป็นใคร? ก็แค่อีตัว!"
ผู้คนเริ่มมุงดูมากขึ้นเมื่อคำพูดหยาบคายของอะมีเลียดังก้อง
"พอได้แล้ว!"
ฟรานซิสเพิ่งออกมาจากห้องทำงานของเขาและเห็นเหตุการณ์ความวุ่นวายทั้งหมด
"ฟรานซิส?" อะมีเลียเกรงกลัวเขา เพราะรู้ดีถึงชื่อเสียงด้านความเข้มงวดของเขา แม่ของเธอก็เคยเตือนให้ระมัดระวังตัวเวลาอยู่ใกล้เขา
เธอฟ้องฟรานซิส "ดูสิคะว่าฮาร์เปอร์ทำอะไรลงไป เธอเสียสติไปแล้วแน่ๆ!"
แสงแดดจากภายนอกทอดเงาลงบนใบหน้าหล่อเหลาของฟรานซิส
สายตาของทั้งสองประสานกัน ฟรานซิสขมวดคิ้ว "คุณฮาร์เปอร์ คุณลืมกฎของบริษัทไปแล้วหรือครับ?"
ท่าทีเฉยเมยของเขาทำให้ฮาร์เปอร์แทบหยุดหายใจ
รอบตัวเธอมีแต่ความเงียบที่สัมผัสได้
ตอนที่ฮาร์เปอร์เข้ามาทำงานที่บริษัทใหม่ๆ ฟรานซิสเคยพูดกับเธอไว้อย่างชัดเจนว่าออฟฟิศไม่ใช่ที่สำหรับสร้างเรื่องดราม่า และเขาจะไม่ทนกับพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมของเธอ
เธอเข้าใจและเคารพกฎนั้นเสมอมา
แต่ในวินาทีนี้ เธออยากจะถามเขาเหลือเกินว่าเขาได้ยินข่าวลือแย่ๆ พวกนั้นบ้างไหม หรือที่แย่ไปกว่านั้น เขาแอบเห็นด้วยกับมันหรือเปล่า—
เธอจิกฝ่ามือตัวเองเพื่อกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล ก้มหัวให้อะมีเลียเล็กน้อย
“ฉันขอโทษค่ะ ในฐานะพนักงานของบริษัท ฉันไม่ควรจะลงมือกับคุณ”
แต่ฮาร์เปอร์พูดต่อ “แต่การตบเมื่อกี้นี้มันมาจากตัวฉันเป็นการส่วนตัว ในฐานะฮาร์เปอร์คนหนึ่ง ฉันไม่ขอโทษ”
“แก!” ใบหน้าของอะมีเลียบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ
เธอหันไปหาฟรานซิส “คุณได้ยินไหมคะว่าเธอพูดอะไร?”
“พอได้แล้ว” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ
อะมีเลียซึ่งขึ้นชื่อเรื่องความร้ายกาจ ไม่คิดว่าฟรานซิสจะเข้าข้างฮาร์เปอร์ ดูเหมือนเขาไม่ได้ใส่ใจฮาร์เปอร์สักเท่าไหร่
เธอกัดฟันกรอดด้วยความโกรธ ขู่เสียงลอดไรฟัน “คราวหน้า ฉันจะข่วนหน้ามันให้เละเลย!”
"อะมีเลีย!" ใบหน้าของเขาเคร่งขรึม "ฉันจะพูดแค่นี้ครั้งเดียว เก็บความคิดร้ายๆ ของเธอไปซะ แล้วอย่ามายุ่งกับเธออีก"
ฮาร์เปอร์เดินกลับไปที่ห้องทำงานของเธอและเปลี่ยนเสื้อผ้า
วิกเตอร์รอเธออยู่ที่ทางออกตอนเลิกงาน
"ท่านประธานมีธุระด่วน เลยให้ผมมาส่งคุณกลับบ้านแทนครับ" เขาเสนอ
ฮาร์เปอร์ปฏิเสธ
เมื่อก่อนเธออาจจะตาบอด แต่ตอนนี้มันชัดเจนแล้ว... แท้จริงแล้วเธอเป็นอะไรสำหรับเขากันแน่? เธอคิดไปได้อย่างไรว่าฟรานซิสจะไปเยี่ยมคุณย่ากับเธอ?
ที่โรงพยาบาล เธอค่อยๆ ป้อนอาหารให้คุณย่าด้วยตัวเอง คุณย่าอาศัยอยู่ที่ต่างจังหวัดจนกระทั่งเดือนที่แล้วที่ผลตรวจสุขภาพพบว่าเป็นโรคตับอ่อนอักเสบ
คุณย่ายังไม่รู้เรื่องที่เธอแต่งงานแล้ว ฮาร์เปอร์ตั้งใจจะพาฟรานซิสมาวันนี้เพื่อบอกข่าวดีนี้กับคุณย่าเป็นเซอร์ไพรส์ แต่ตอนนี้ดูเหมือนมันจะไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้ว
หลังจากคุณย่าหลับไป ฮาร์เปอร์ก็ค่อยๆ ออกจากห้องพักผู้ป่วย มายืนรอรถอยู่ที่ทางเข้า ในระยะไกล รถหรูสีดำคันหนึ่งแล่นเข้ามาจอดที่ทางเข้าหลักของโรงพยาบาล นั่นคือรถของฟรานซิส
เขามาโรงพยาบาลเพื่อตามหาเธอหรือ? ในวินาทีนั้น ความน้อยใจและความทุกข์ทั้งหมดของเธอจางหายไป ถ้าฟรานซิสมาหาเธอ นั่นไม่ได้หมายความว่าเขายังแคร์เธออยู่หรอกหรือ...?
ประตูรถเปิดออก ชายร่างสูงก้าวลงมา ฮาร์เปอร์หัวใจพองโต เดินตรงเข้าไปหาเขา แต่ในวินาทีต่อมา เธอก็ตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ ฟรานซิสเดินอ้อมไปอีกฝั่งของรถ ก้มลง และประคองอุ้มเด็กผู้หญิงคนหนึ่งออกมาอย่างระมัดระวัง ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเต็มไปด้วยความห่วงใยและความอ่อนโยน
ฮาร์เปอร์รู้สึกราวกับหัวใจแตกสลาย
ร่างสูงของฟรานซิสเดินเข้ามาจากระยะไกล ผ่านหน้าฮาร์เปอร์ไปโดยไม่หยุดแม้แต่น้อย—เขาไม่ทันสังเกตเห็นเธอ หรือบางทีอาจเลือกที่จะไม่มองเธอก็ได้ แต่ฮาร์เปอร์เห็นชัดเจน—ผู้หญิงในอ้อมแขนของเขามีใบหน้าเดียวกับในข่าว—นั่นคือโคลอี้
ฮาร์เปอร์ออกจากโรงพยาบาล เธออยู่ในอาการมึนงง ความรู้สึกทั้งหมดของเธอชาไปหมด ในรถแท็กซี่ คนขับถามว่าเธอต้องการไปที่ไหน มันเป็นคำถามง่ายๆ ที่ทำให้ฮาร์เปอร์ตกตะลึง เธอไม่อยากกลับไปที่วิลล่า บางทีมันอาจจะไม่ใช่บ้านของเธออีกต่อไปแล้ว
เธอบอกว่า “คุณคนขับคะ ช่วยไปส่งฉันที่เคลียร์วอเทอร์เบย์หน่อยค่ะ”
อพาร์ตเมนต์ที่เคลียร์วอเทอร์เบย์เป็นสิ่งที่เธอซื้อไว้หลังจากแต่งงาน
เดิมที เธอคิดว่าจะพาคุณย่ามาอยู่ด้วยในช่วงบั้นปลายชีวิต เธอจึงกู้เงินซื้อคอนโดแสนสบาย—ขนาดเพียง 750 ตารางฟุต มันเล็กก็จริง แต่ก็มากเกินพอสำหรับคนสองคน
ตอนนั้นฟรานซิสไม่เข้าใจ เขาเคยเสนอจะซื้อบ้านหลังใหญ่ให้เธอ แต่เธอปฏิเสธ
เธอนั่งอยู่คนเดียวในสวนสาธารณะหน้าอพาร์ตเมนต์ จนกระทั่งดึกดื่นฮาร์เปอร์จึงค่อยขึ้นไปข้างบน
เมื่อก้าวออกจากลิฟต์ ฟรานซิสก็ยืนรออยู่ที่หน้าประตูห้องของเธอ
แขนเสื้อของเขาพับขึ้นอย่างสบายๆ กระดุมเสื้อสองเม็ดบนปลดออก เผยให้เห็นลำคอระหงและไหปลาร้าที่คมชัดน่ามอง—ท่าทางที่เป็นธรรมชาติแต่โดดเด่นทำให้เขาดูทั้งหล่อเหลาและเย้ายวน
เขาไม่ได้อยู่ที่โรงพยาบาลกับโคลอี้หรอกหรือ? แล้วทำไมเขามาอยู่ที่นี่...
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์”
ฮาร์เปอร์ควานหาโทรศัพท์ เพียงเพื่อจะพบว่ามันปิดเสียงไว้ เธอมีสายที่ไม่ได้รับห้าสาย ทั้งหมดมาจากฟรานซิส
นี่เป็นครั้งแรกในรอบสองปีที่ฟรานซิสโทรหาเธอหลายครั้งขนาดนี้เพราะหาเธอไม่เจอ “โทรศัพท์ฉันปิดเสียงไว้ ไม่ได้ยินค่ะ”
“ฉันตามหาคุณมาสองชั่วโมงแล้วนะ”
“คราวหน้าจะไปไหนก็บอกกันบ้างสิ กลับบ้านกันเถอะ” ฟรานซิสเดินตรงไปยังลิฟต์
ฟรานซิสเหลียวกลับมามอง เมื่อเห็นเธอยืนนิ่งไม่ขยับ “อะไรกัน อยากให้ฉันอุ้มหรือไง”
ฮาร์เปอร์สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า “ฟรานซิส เราหย่ากันเถอะ”
“คุณพูดเรื่องอะไร”
ไฟทางเดินกะพริบติดๆ ดับๆ
ฟรานซิสพูดว่า “ถ้าเป็นเรื่องของอมีเลีย—”
“ไม่เกี่ยวกับเธอเลย ได้โปรด ไปเถอะค่ะ”
ระหว่างพวกเขามีอะไรมากกว่าแค่อมีเลีย
ฮาร์เปอร์เหนื่อยล้าเต็มที เธอเดินผ่านเขาไป เปิดประตูเข้าไปข้างใน
ฟรานซิสไม่พอใจที่ฮาร์เปอร์ไม่ยอมฟังเขา จึงจับข้อมือเธอไว้แน่น
“เราหยุดเรื่องนี้กันได้ไหมคะ”
“คุณเป็นไข้เหรอ”
ศีรษะของฮาร์เปอร์หมุนติ้วขณะที่เธอเอนซบเขาอย่างอ่อนแรง เธอรู้สึกไม่สบายตัว
เธอผลักหน้าอกเขาตามสัญชาตญาณเพื่อถอยห่าง
แต่ก่อนที่เธอจะทันได้ขยับเท้า เขาก็ดึงเธอกลับเข้าไป “ทำไมต้องหลบหน้าฉันด้วย”
ฮาร์เปอร์รู้สึกตัวเบาหวิวเมื่อถูกอุ้มขึ้นอย่างกะทันหัน
เขาตรงไปยังลิฟต์โดยไม่ลังเล โดยมีเธออยู่ในอ้อมแขน
ด้วยอาการมึนงงจากพิษไข้ ฮาร์เปอร์พึมพำเบาๆ “คุณจะทำอะไร”
คิ้วของฟรานซิสขมวดเข้าหากันด้วยความเป็นห่วง “ไปโรงพยาบาลกัน”
“ไม่นะ!” เธอคัดค้าน
ฮาร์เปอร์สูดหายใจเข้าอย่างแรง ตื่นตัวเต็มที่ด้วยความตื่นตระหนก
ถ้าเธอปล่อยให้พวกเขาให้น้ำเกลือ เธออาจจะต้องเสี่ยงกับการสูญเสียลูกที่กำลังเติบโตอยู่ในท้อง!
เธอพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนของฟรานซิส แต่เขากอดเธอไว้แน่นเหลือเกิน
“คุณต้องไปหาหมอนะ” ฟรานซิสพูด
เขาอุ้มเธอไปยังลิฟต์ หัวใจของฮาร์เปอร์เต้นรัว เธอเกาะแขนเขาไว้แน่นและโพล่งออกมาอย่างสิ้นหวัง “ฉันไปโรงพยาบาลไม่ได้นะ!”
