บทที่ 450

มีเพียงเสียงเดียวที่กล้าทำลายความเงียบงันคือเสียงถ่านไม้ที่กำลังปะทุ เป็นเสียงแตกเบาๆ ดังเป๊าะแป๊ะสะท้อนก้องอยู่ในความนิ่งสงัด

ครู่ต่อมา โจเซฟลุกจากที่นั่ง เสื้อโค้ทพาดอยู่บนแขน เขาหยิบมันมาคลุมไหล่ก่อนจะสอดแขนโอบรอบเอวของแคสซี่ “ฉันไม่หิวแล้วล่ะ” เขาพึมพำด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “เรากลับห้องกันเถอะ”

แ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ